کتاب کردها و دولت مرکزی Kurds and Iranian Central Government

My dear friend, Abdullah Mohtadi, following criticisms from Iran's countrywide political movement concerning the new agreement of Kurdistan Democratic Party of Iran and Komala Party of Iranian Kurdistan, has said in a recent interview that his plan for Iran's Kurdistan is to create a Kurdish region from several provinces where the Kurds currently live in Iran and has described this region as part of the future federal system of Iran. It is not important whether such a region is defined within ethnic federalism (1) or provincial federalism (2) or as an autonomous region in Iran with a centralized government. The result will be an autonomous region for the Kurds whether we call the Kurds an ethnic group or a nation. The discussion is neither about federalism nor the definition of ethnic groups or nations.

Iran's countrywide movement in reaction to this accord of Kurdish parties has pushed aside any review of plans for federalism for Iran's future (3). The basis of the proposed joint communiqué of the two Kurdish parties is to have the Kurdish people live in the autonomous region rather than in provinces that would be home to people of various ethnic backgrounds willing to work for democracy and progress regardless of ethnicity, race or nationality. In other words, this is a retrogressive plan to return to the autonomous rule of the Ardalans of feudal Iran before the time of Nasereddin Shah of Qajar (4).

It is true that the Kurdistan Regional Government of Iraq today has such a status and may even become an independent republic. But this has been the result of the particular situation of US attack of Iraq and US support of the Kurdish parties that believed in autonomous Kurdistan during that war. Separation of Northern Azerbaijan from Iran also occurred following the war between Iran and Russia during the reign of Fat′h-Ali Shah Qajar, and after the fall of Soviet Union, it became an independent republic.

One cannot view such historical events as a reason to justify plans for autonomous regions in Iran or in any other country. The result of such plans is to prevent people with diverse racial, ethnic and national backgrounds from growing together (5). Examples in many African, Asian and European countries can be seen where the outcome has been nothing but local retrogressive dictatorships, and this is the reason why Iran's pro-democracy movement condemns separatism (6).

About 65 years ago, the Mahabad Republic proposed this same program of autonomy for Kurdistan and a group of the most educated elite of Kurdistan participated in it; Abdollah Mohtadi's father was one of the cabinet ministers of Ghazi Mohammad's government. The Mahabad government, which came to power with the support of Stalin's USSR , was smashed by Iran's army following an agreement between Truman and Stalin, and the government was not supported by nationalist forces and even leftist groups of other parts of Iran. A similar event with a similar mistake happened at the same time in Azerbaijan, and the result was the confrontation of two parts of Iran's political and civil movement at that time.

During 1979 Revolution the same mistake was repeated and some of the opinion leaders of Kurdistan, such as the respected Abdolrahman Ghassemlou, again came forward with the slogan of "Democracy for Iran, Autonomy for Kurdistan." Although in the first anniversary of the revolution, Kurdistan Democratic Party and Komala Party were able to take over the power in Mahabad and Sanandaj but their negotiations with Iran's provisional government of Mehdi Bazargan, to continue as an autonomous government based on the 26 point proposal of the Kurdish delegation, did not succeed. With the fall of the semi-liberal government in Tehran the plans of attacking Kurdistan became more serious and at the end with the start of Iran-Iraq War, the civil and political movement of Kurdistan was practically wiped off even though it was supported by the movement from other parts of Iran.

Neither at the time of Ghazi Mohammad nor at the time of the 1979 Revolution nor at the present time has the choosing of the path of retrogressive autonomy by some of the political elite of Kurdistan been because of foreign powers, although depending on their interests at each historical turn, they may have supported such plans. This does not go back to the Mahabad Republic but goes back further to the time of Ismaiil Agha Simku, who at the time of Iran's Constitutional Movement fought against the Iranian constitutionalists and also worked for the British to secure their oil wells in Kirkuk of Iraq.

Kurdish leaders from the time of Ghazi Mohammad until the present time basically were neither dependent on foreign powers like Ismaiil Agha Simku nor were they anti-constitutionalist like him, but their mistake was to choose an erroneous and retrogressive program of autonomy for Kurdistan. Isn't it time to work together with the rest of the pro-democracy movement encompassing all of Iran for the prosperity and happiness of Iran in a society formed by a rainbow of ethnic and national backgrounds?

Sam Ghandchi, Editor/Publisher
IRANSCOPE
http://www.iranscope.com
Oct 18, 2012

Footnote:

1. http://www.ghandchi.com/555-FederalismeGhomiEng.htm

2. http://www.ghandchi.com/535-FederalismeOstani.htm

3. http://www.ghandchi.com/543-MadinehFazeleh.htm

4. http://www.ghandchi.com/700-KurdsIranEng.htm

5. http://www.ghandchi.com/362-FederalismRightsEng.htm

6. http://www.ghandchi.com/696-Separatists.htm

يادداشتی درباره طرح بحث انگيز خودمختاری کردستان

يادداشتی درباره طرح بحث انگيز خودمختاری کردستان
سام قندچی
http://www.ghandchi.com/723-kurdistan-autonomy.htm

متن انگليسی English Text
http://www.ghandchi.com/723-kurdistan-autonomy-eng.htm

"در و دیوار به هم ریخته شان بر سرم می شکند..." (نيما يوشيج)

دوست عزيز، عبدالله مهتدی، اخيراً در مصاحبه خود، پس از انتقادهايی که در جنبش سياسی سراسری ايران نسبت به توافقنامه تازه حزب دمکرات کردستان ایران و حزب کومله‏ کردستان ايران شد، گفته است که طرح او برای کردستان ايران ايجاد منطقه ای کردنشين از چند استانی است که در حال حاضر کردهای ايران در آنها زندگی می کنند و اين منطقه را بخشی از سيستم فدرال در ايران آينده توصيف کرده است. مهم نيست که چنين منطقه ای درون يک فدرال اتنيکی تعريف شود (1) يا در داخل یک سيستم فدرال استانی (2) و يا يک منطقه خودمختار در ايرانی با حکومتی متمرکز. نتيجه همگی، منطقه ای خودمختار برای کردها ست حال چه کردها را قوم بناميم يا ملت. بحث نه بر سر فدراليسم است و نه بر سر تعريف قوم و ملت.

جنبش سراسری ايران در واکنش به اين برنامه احزاب کردی، حتی بررسی طرح هايی نظير فدراليسم برای آينده ايران را نيز به کنار گذاشته است (3). اساس بيانيه مشترک پیشنهادی هر دو حزب کردی اين است که مردم کردستان در منطقه ای خودمختار زندگی کنند، نه در استانهايی دارای پيشينه های اتنيکی گوناگون و پذیرای تلاشی فارغ از قوميت و نژاد و مليت برای دموکراسی و پيشرفت. به عبارت ديگر طرحی واپسگرايانه برای بازگشت به دوران فئودالی حکومت خودمختار اردلانها که پيش از سلطنت ناصرالدين شاه قاجار در ايران برقرار بود (4).

درست است که دولت اقليمی کردستان عراق امروز چنين وضعیتی دارد و حتی ممکن است بعداً جمهوری مستقلی بشود. اما این ناشی از شرايط خاص پس از حمله آمريکا به عراق، و پشتیبانی آمريکا از نيروهای احزاب کردی معتقد به خودمختاری کردستان عراق در جریان جنگ بود. جدايی آذربايجان شمالی از ایران نيز در پی جنگ ايران و روسيه در زمان فتحعليشاه انجام گرفت، و پس از هم پاشيدگی اتحاد شوروی به يک جمهوری مستقل تبديل شد.

به این رويدادهای تاریخی نمی توان به عنوان دليلی برای توجیه طرح های ايجاد مناطق خودمختار در ايران، يا هر کشور ديگری استناد کرد. نتيجه چنین طرح هايی جلوگیری از امکان رشد مشترک برای مردمانی با پيشينه های نژادی و قومی و ملی مختلف است (5). نمونه هايی در بسياری از کشورهای آفريقايی، آسيايی و اروپايی نيز ديده می شود، که جز فاجعه ديکتاتوری های محلی واپسگرا حاصل ديگری نداشته است، و به همين دليل است که جنبش دموکراسی خواهی ايران تجزيه طلبی را محکوم می کند (6).

حدود 65 سال پيش جمهوری مهاباد همين برنامه خودمختاری را برای کردستان مطرح کرد و جمعی از با فرهنگ ترين نخبگان کردستان در آن شرکت کردند، که پدر عبدالله مهتدی از وزيران دولت قاضی محمد ازجمله آنها بود. دولت مهابادی که با حمايت شوروی استالينی بوجود آمد در پی توافق جهانی ترومن با استالين و مذاکرات قوام السلطنه با شوروی، توسط ارتش ايران قلع و قمع شد، ضمن آنکه نيروهای ملی و حتی گروههای چپ در بقيه نقاط ايران هم از آن دفاع نکردند. رويدادی مشابه با اشتباهی مشابه نيز در همان زمان در آذربايجان رخ داد، که نتیجه اش رو در رويی دو بخش جنبش سياسی و مدنی ايران بود.

در انقلاب 57 دوباره همين اشتباه تکرار شد و نخبگانی در کردستان، نظير شادروان عبدالرحمن قاسملو، مجدا شعار "ده موک راسی بو ایران خود موختاری بو کوردان" را پیش کشیدند، و گرچه در نخستين سالگرد انقلاب، حزب های دموکرات و کومله توانستند برای مدتی کوتاه ضمن تسخیر مهاباد و سنندج قدرت را در آن نقاط به دست گيرند اما مذاکراتشان با دولت موقت مهدی بازرگان برای تدوام بخشیدن به یک دولت خودمختار در چارچوب طرح 26 ماده ای به نتيجه نرسيد و با سقوط دولت نيمه ليبرال در تهران طرح حمله به کردستان نیز جدی تر شد، و دست آخر با آغاز جنگ عراق، جنبش مدنی و سياسی در کردستان نیز عملا قلع و قمع شده بود هرچند مبارزان کردستان مورد حمايت جنبش سياسی نقاط ديگر ايران قرار داشتند.

نه در زمان قاضی محمد، نه در زمان انقلاب 57 و نه در زمان حاضر دليل پای گذاشتن برخی نخبگان سياسی ايران در راه واپسگرای خودمختاری، دولت های خارجی نبوده اند، هرچند که بسته به منافعشان در برهه هايی مختلف از چنين طرح هايی دفاع کرده اند. اين سابقه نه به دوران جمهوری مهاباد، بلکه به زمان اسماعيل آقا سميتقو بر می گردد که در دوران مشروطيت عليه مشروطه خواهان می جنگيد و برای بريتانيا از چاه های نفت کرکوک در عراق حفاظت می کرد.

رهبران کرد ازدوران قاضی محمد تا به امروز اساساً نه مانند اسماعيل آقا سميتقو وابسته بودند و نه ضد مشروطه، بلکه اشتباهشان در گزینش برنامه غلط و واپسگرايانه خودمختاری برای کردستان بوده است.
آیا زمان آن نرسيده است که همراه جنبش دموکراسی خواهی در کل ايران برای سعادت و خوشبختی ايران در جامعه ای متشکل و برخوردار از پيشينه های رنگارنگ قومی و ملی فعاليت کنيم؟

سام قندچی، ناشر و سردبیر
ایرانسکوپ
http://www.iranscope.com
بيست و پنجم مهرماه 1391
Oct 18, 2012

پانویس:

1. http://www.ghandchi.com/555-FederalismeGhomi.htm
2. http://www.ghandchi.com/535-FederalismeOstani.htm
3. http://www.ghandchi.com/543-MadinehFazeleh.htm
4. http://www.ghandchi.com/700-KurdsIran.htm
5. http://www.ghandchi.com/362-FederalismRights.htm
6. http://www.ghandchi.com/696-Separatists.htm

چرا تجزيه طلبی را محکوم بايد کرد -ويرايش دوم

چرا تجزيه طلبی را محکوم بايد کرد -ويرايش دوم
سام قندچي

http://www.ghandchi.com/696-Separatists.htm

تجزيه طلبی و تجاوزطلبی موضوعاتی سياسی اند و، در نتيجه، با *جرم* هائی نظير قتل و دزدی متفاوت اند و جرم شمردن اين مطالبات تنها بر پيچيدگی های اين موضوع می افزايد (1).

برای روشن شدن اين مطلب بد نيست لحظه ای به تاريخ استقلال آمريکا بنگريم. هنگامی که 56 نفر از رهبران سياسی جامعه آمريکا، که مستعمره بريتانيا محسوب می شد، بيانيۀ استقلال آمريکا را امضاء کردند، دولت انگلستان آنها را به خيانت ـ که *جرم* بزرگی محسوب می شد ـ متهم کرد. و اگر انقلاب آمريکا شکست خورده بود مجازات *خيانت* آنها چنين می بود: وارد کردن حداکثر زجر از طريق استفاده از چوبه دار و، قبل از مردن، پاره کردن طناب و سپس درآوردن روده های آنان.

اما تاريخ آمريکا، هم در آن زمان و هم امروز، به آن 56 نفر بعنوان قهرمانان اين کشور نگاه می کند. و اين نکته نشانه آن است که بين *عمل سياسی* و *جرم* تفاوتی ماهوی وجود دارد و اگرچه ممکن است در جائی از تاريخ کسی را بخاطر عمل سياسی اش محکوم به مجازاتی مشابه مجازات جرائم کنند اما ممکن است زمانی هم فرا رسد که آن *عمل سياسی* کاری قهرمانانه محسوب شود؛ حال آنکه جرم هائی همچون قتل يا دزدی هميشه و همه جا جرم اند و ماهيتشان قابل تغيير نيست. يعنی، اينگونه "جرم" سياسی تنها در يک برهه معين از تاريخ بشر و به لحاظ موجوديت *دولت های ملی* نام *خيانت* بخود می گيرد.

در عين حال، باز همين نمونۀ آمريکا نشان می دهد که برای تجزيه طلبی نيازی به توسل به بحث های قوميتی و نژادی و زبانی و غيره نيست. مثلاً، می توان پرسيد که آيا آمريکائی ها با انگليس ها تفاوت اتنيکی داشتند؟ جواب منفی است. درست است که آمريکا مستعمره بود ولی هم آمريکا و هم کانادا ادامه انگليس بودند و اين خود اروپائيان بودند که به آمريکا آمده و در آنجا سکنی گزيده بودند. آمريکا نظير هندوستان نبود که يک اقليت اروپائی، کشوری با قوميتی ديگر را تحت سلطه خود داشته باشد. در نتيجه، در تجربه جدائی آمريکا از انگلستان، اصلاً موضوع اختلاف اتنيکی مطرح نبود.

همچنين می توان پرسيد که آيا فاصله جغرافيائی بين انگليس و آمريکا ميل به تجزيه را ايجاد کرده بود؟ پاسخ اين پرسش نيز منفی است چرا که می دانيم کانادا، که هم از نظر ترکيب جمعيتی مثل آمريکا بود و هم از نظر جغرافيائی در قاره ای ديگر قرار داشت، اين راه را نرفت.

پس دليل تجزيه طلبی اروپائی های ساکن آمريکا چه بود؟ جفرسون در خود بيانيۀ استقلال توضيح می دهد که چگونه موضوع مرکزی ناعادلانه بودن پرداخت ماليات بدون داشتن نمايندگی در قدرت (2) بارها با دولت مرکزی در انگلستان طرح شده بود و چون به نتيجه ای نرسيد، بالاخره رهبران آمريکا به اين تصميم رسيدند که بايد جدا شوند. جالب است که امضاء کنندگان بيانيه هم يک عده انقلابی حرفه ای نبودند و اکثراً هم افرادی ثروتمند و با ريشه و اصل و نسب انگليسی بودند (3).

در واقع، تجزيه طلبی زمانی در آمريکا مطرح شد که پيشروان "جامعۀ نو" به اين نتيجه رسيدند که برنامه ای به مراتب مترقی تر از انگليس دارند و هيچ اميدی هم به تغيير و تحول اساسی در خود انگليس در آن زمان وجود ندارد. پس تصميم به جدايی گرفتند و پيش از پيروزی، طبعاً از جانب بريتانيا به *خيانت* متهم شدند. با شروع روند تجزيه، از يکسو انقلابيون آمريکا با دشمن انگليس يعنی فرانسه متحد شدند و، از سوی ديگر، مردم بريتانيا در پشت سر دولت خود و عليه انقلابيون آمريکا متحد گشتند و، کار بجائی کشيد که حتی کسانی که در پارلمان بريتانيا دوست آمريکائی ها شناخته می شدند، در مظان اتهامات گوناگون ـ تا حد خيانت ـ قرار گرفتند. حتی چند سالی بعد از پيروزی انقلاب در آمريکا، در دوران رياست جمهوری مديسون، حمله انگليس به آمريکا تا آنجا پيش رفت که او و همسرش از کاخ سفيد فرار کردند. کاخ سفيد بخشاً در آتش سوخت و اگر همسر مديسون تابلوهای آنجا را به همراه نبرده بود، بسياری از آن آثار تاريخی نابود شده بودند. يعنی روحيه ضدآمريکائی در بريتانيا تا سال ها پس از پيروزی انقلاب آمريکا و برقراری روابط تازه بين اين دو کشور، وجود داشت.

تجزيه طلبی در آمريکا کاری آگاهانه بود و امثال جفرسون و واشنگتن طرحی بسيار پيشرفته را در نظر داشتند که در آن زمان، انگليس قادر به تحقق آن نبود. تاريخ هم نشان داده است که سياست استعماری بريتانيا حتی قرن ها بعد نيز در اساس تغيير چندانی نکرد، هرچند که نوع روابط آن با "مستعمرات" و، سپس، "کشورهای مشترک المنافع" تا به امروز تعديلات مختلف يافته است.

می خواهم نتيجه بگيرم که تجزيه طلبی، در يک مقياس تاريخی، در صورتی درست و مهم است که بخش تجزيه شونده از بخش اصلی دارای آينده نگری و برنامه های مترقی تری باشد و الا نتيجه ای جز وخيم تر کردن زندگی مردم نقاط تجزيه شده با خود نخواهد داشت. اين را يک قاعدهء اساسی در بحث های مربوط به تجزيه طلبی می دانم.

به عبارت ديگر تجزيه طلبی، بخودی خود، نشانگر وجود يک نيروی پيشروتر نيست. مثلاً، بسياری از نيروهای خانخانی طلب در سراسر تاريخ دنيای مدرن با خواست تجزيه دولت های ملی پيش آمده و به نتايج هولناکی رسيده اند.

***

حال اجازه دهيد همين قاعده را در مورد کشور خودمان و ادعاهای گوناگون تجزيه طلبانه ای که مطرح است بکار بريم. خواست های نيروهای تجزيه طلب ـ فعلاً ـ *ايرانی* از خواست های جنبش سراسری مدنی و سياسی ايران عقب تر است و، در نتيجه، در تجزيه طلبی شان بوی ترقی خواهی برای مردم به مشام نمی رسد (4).

اما خواست های جنبش سراسری مدنی و سياسی ايران چيستند و چرا تجزيه طلبان از آن عقب افتاده اند؟ جنبش ايران مدت هاست که به سکولاريسمی دموکراتيک، تحول يابنده و گسترنده رسيده است که از عهد انقلاب مشروطه تا کنون، به بيان ها و اشکال مختلف، خواستار جدائی قوميت و مذهب و ايدئولوژی از ساختار سازمان های مدنی و سياسی بوده است.

اين در وضعيتی است که، از همان تاريخ تا کنون، تجزيه طلبان ما، بجای ايجاد تشکيلات هايی که به قوم و مذهب معينی متعلق نباشند، همواره قوم گرائی را تشويق کرده اند. مثلاً، در کردستان، اسماعيل آقا سيميتکو، يک مستبد قوم گرا بود و هيچ برنامه مدرنی، حتی در حد مدرنيسم رضا شاهی، در ديدگاه های خود نداشت و ايل شکاک، برهبری او، با قتل عام آسوريان و ارامنه در خوی و سلماس منتهای قساوت را اعمال کرد. اما می دانيم که حرکت او در نزد جريانات تجزيه طلب به يک نماد مبارزاتی تبديل شده است و برخی از تجزيه طلبان افسوس می خورند، که چرا اسماعيل آقا نتوانست در درگيری هايش با رضا شاه او را به قتل رساند. در صورتيکه مسلم است که، اگر چنين می شد، يک رژيم استبدادی و نژادپرست ماقبل مشروطه با قوميت کردی و متشکل از نيروهائی که در زمان مشروطيت نيز ضد مشروطه خواهان عمل کرده بودند در نواحی کردستان ايجاد می شد.

کسروی دربارۀ پرچم باصطلاح "آزادی کردستان" سيميتکو مينويسد: اکنون سيميتکو آماده باش گرديده و بيرق افراشته "آزادی کردستان" می خواهد. چه کار می کند؟ آيا کنفرانس داده کردان را برای زندگانی آزاد و سررشته داری آماده می سازد؟ ... آيا قانون اساسی برای کردستان می نويسد؟ ... آيا به برداشتن پراکندگی هائی که در ميان کردان است می کوشد؟... نه! "آزادی کردستان" که با اينها نيست. پس چه کار می کند؟... ديه ها را تاراج می کند، کشت ها را لگدمال می گرداند، بمردم تاراج ديده و بينوای لکستان پيام فرستاده پول می خواهد ... اينست معنی "آزادی کردستان"؛ همين است نتيجه ای که سياستگران اروپا می خواستند... [احمد کسروی، تاريخ هجده ساله آذربايجان، ص 831]

توجه کنيم که همين بازگشت به ماقبل مشروطيت اکنون جزو نويدهای تجزيه طلبان کنونی حزب پژاک برای مردم ايران است؛ و همه قساوت هائی که جمهوری اسلامی در برابر آنها از خود نشان می دهد، نمی تواند اين برنامه های ارتجاعی را ذره ای به بيانيه جفرسون برای جدائی نزديک کند. و در عين حال، همانگونه که سيميتکو در دوران های مختلف توسط جناح های گوناگون دولت انگلستان حمايت می شد تا چاه های نفت موصل را برايشان حفاظت کند، امروز نيز اينان آلت دست نيروهای بيگانه ديگرند و، نظير سيميتکو، به جنبش دموکراسی خواهی ايران لطمه می زنند ـ بجای آنکه به آن ياری رسانند.

در پيام آنها نه تنها نويد جامعۀ بهتری وجود ندارد بلکه، با سوء استفاده از احساسات پاک کردهای آزاديخواه، برنامه شان را بر مدار بازگشت به قرون وسطای يک جامعۀ قومی و مذهبی تنظيم کرده اند و بس.

حزب دموکرات کردستان و حزب کومله نيز که سال هاست اشتباه خود در ايجاد حزب بر مبنای قوميت را تصحيح نکرده اند، با عدم اتخاذ موضع روشن بر سر تجزيه طلبی، در ميان جوانان کرد به همان گمراهۀ حزب پژاک دامن می زنند، چرا که وحشت دارند حمايت کسانی را که با احساسات تجزيه طلبانه به صفوف آنها پيوسته اند از دست بدهند.

عده ای نيز تحت لوای دفاع از فدراليسم، اما با طرح های ارتجاعی فدراليسم قومی، به اين جريانات تجزيه طلب کمک می کنند (5).

طرفداران فدراليسم قومی و تشکيل ايالات خودمختار بر اساس قوميت کرد از يکسو می نويسند که تجزيه طلب نيستند و، از سوی ديگر، از بحرين و افغانستان به عنوان مناطقی برآمده از اجرای طرح های موفقی در جدائی از ايران ياد می کنند. اين پسله کاران، اقلاً صداقت تجزيه طلبان پژاک را هم ندارند و موضع واقعی خود را اعلام نمی کنند و با شرکت در گردهمايی هايی اپوزيسيون نظير نشست پاريس، باعث شکست آنها می شوند، چرا که در ظاهر چيزی می گويند و چون به خلوت می روند آن کار ديگر می کنند و به تجزيه طلبی دامن ميزنند.

اين گروه ها حتی نسبت به جريانات پس از جنگ دوم جهانی نيز عقب افتاده اند؛ چرا که، مثلاً، در دوران قاضی محمد و پيشه وری بهانه تجزيه طلبی، پيوستن به اردوگاه کمونيسم بود، که با وعده های دروغين و فريبندۀ خود در ميان روشنفکران جهان جذابيتی داشت. جذابيتی که سالهاست ماهيت دگرگون آن بر همه آشکار و پروندۀ آن کلاً بسته شده است. اما حرکات تجزيه طلبانه کنونی ديگر از سر مفتون شدن به باصطلاح "آينده درخشان کمونيستی" هم نيست و راه شکست خورده ای بشمار می رود که جز لطمه زدن به جنبش عمومی دموکراسی خواهی سکولار ايران نتيجۀ ديگری نخواهد داشت.

پنهان کردن مطامع تجزيه طلبانه عقب افتاده در پشت ظاهر طرفداری از فدراليسم، کار بسيار خطرناک و خسران باری است که روزگاری قاضی محمد و محمد جعفر پيشه وری هم با مطرح کردن اصطلاحاتی نظير "خودمختاری" انجام دادند، حال آنکه هدف آنان نيز تجزيه طلبی بود. گرچه آنان از ميان نيروهای مردمی ايران برخاستند اما دچار اشتباه سياسی شده و جان خود را نيز در توافق های نيروهای بيگانه از دست دادند. اما اين نکته دليل آن نمی شود که آنها را تجزيه طلب گمراه ندانيم. فقط کافی است فکر کنيم که چگونه ممکن است در يکی از استان های يک کشور پادشاهی يک حاکميت جمهوری بوجود آيد. و آيا همين يک نمونه برای تجزيه طلب خواندن آنها کافی نيست؟

امروز نيز حزب دموکرات کردستان از اصطلاحاتی همچون خودمختاری استفاده نموده و حتی، با آگاهی تمام، فدراليسم را به خودمختاری قومی معنی می کند. فدراليسم مورد مطالبه آنها چيزی نيست جز تجزيه طلبی که در پشت اصطلاح فدراليسم پنهان شده است. متأسفانه برخی از فعالان سياسی جوان ايران که از مرز کردستان گريخته و از کمک اين حزب برخوردار شده اند، با ديدن پيشمرگان مسلح جان برکف دچار اين توهم شده اند که نتيجه برنامه های تجزيه طلبانه اين جريان گويی اميدبخش رسيدن به يک مدينه فاضله است و نظير نسلی که در زمان انقلاب شيفته اسلامگرايان شد، در بيراهه تبليغ برای اين حزب گام می نهند و تصور می کنند منتقدان دعوای شخصی دارند. اين قوم گرايی تجزيه طلبان کردستان همانقدر ميتواند به خون و خونريزی و جامعه ای واپسگرا بيانجامد که حرکت اسلامگرايان به رهبری خمينی در تاريخ ما نشان داد و شايسته است اين دوستانی که زمانی در جنبش دانشجويی فعاليـت کرده اند در اين مورد بيشتر مطالعه کنند تا که به مبلغين اين جريانات تجزيه طلب تبديل شوند، هدف اين تجزيه طلبان استفاده از امثال آنهاست تا کردستان را از ايران جدا کنند و با کمک قدرت های بيگانه برای خود دولتی بپا کند که از همين رژيم فعلی هم کمتر به حقوق بشر احترام بگذارد. بايستی هشيار بود.

فدراليسم يک شيوه اداره کشور است و با طرح های قومی نسبتی ندارد و نبايد گذاشت که از آن بصورت پوششی برای مقاصد تجزيه طلبان استفاده شود و جنبش دموکراسی خواهی را از طرح درست فدراليسم استانی، منزجر کند (6).

نمونه تجزيه طلبی در بلوچستان از اين هم وحشتناک تر است. کار گروه ريگی به آنجا کشيده که گردن زدن مخالفين را بعنوان عملی دموکراتيک معنی ميکند. آيا اين چيزی جز عقب رفتن حتی از دوران پيش از مشروطيت نيست؟ آن هم در زمانی که جنبش سياسی و مدنی ايران در پی دموکراسی قرن بيست و يکمی است. در ارتجاعی بودن اين جريانات که صدها برابر از جنبش خمينی خطرناک ترند و ـ درست مثل او ـ می کوشند تا با سوء استفاده از خواست های اتنيکی بخش های مختلف مردم ايران، برای اهدافی قرون وسطائی لشکرگيری کنند، ترديدی نيست.

اگر حزب دموکرات و کومله احزاب مدرن بودند می بايستی در آموزش های تشکيلاتی خود پلاتفرم سياسی را مرکز توجه قرار دهند و نه مواضع قومی را. و اگرچه بخاطر سابقۀ روند شکل گيری تشکيلاتی شان، نواحی معينی از ايران عرصه فعاليت آنها شده است حق اين بوده است که اکنون از حالت حزب اتنيکی در آيند و حتی در همان مناطق هم از همۀ پيشينه های اتنيکی و مذهبی عضوگيری کنند نه آنکه حتی در خارج کشور هم بصورت يک جريان قومی معين عمل کنند.

همانگونه که در آغاز بحث شد در کار تشکيلات سياسی تکيه بر قوميت و زبان و مذهب نمی تواند هيچگونه ترقی خواهی را در پيش رو داشته باشد و احزاب اتنيکی آينده ای قرون وسطائی را برای سرزمين هائی که ميخواهند در تحت قدرت خود در آورند، نويد ميدهند.

و، در عين حال، اگر اين تشکيلات ها خود را سازمانی مدنی برای احقاق حقوق اتنيکی کردها می شناسند، ديگر حق نيست که خود را يک "حزب سياسي" اعلام کنند؛ چرا که يک "حزب سياسی قومی" هيچ فرقی با يک حزب فاشيست ندارد. حزب مدرن نبايد بر مبنای قوميت يا مذهب تشکيل شود چرا که هرقدر هم پايه گذران آن، افراد صادقی باشند، با درگذشت آنها، هيچ يک از احزاب قومی و مذهبی نمی توانند حامل مدرنيسم و دموکراسی باشند (7).

اين حرف ها دشمنی با مردم کردستان نيست. اين ها پيشگيری از رويداد مشابهی است که 30 سال پيش از طريق تشکيلاتهای سياسی مذهبی شکل گرفت و مردم ايران را گرفتار رژيم قرون وسطائی خمينی کرد. ما نبايد دوباره همان اشتباه را، اين بار به شکل قومی اش، تجديد کنيم. در اين مورد روشنفکران کرد و آذری و بلوچ و عرب ايران وظيفۀ دو چندانی دارند تا اجازه ندهند که احساسات بحق بخش هائی از مردم ايران برای ايجاد حرکت های فاشيستی قومی مورد سوء استفاده قرار گيرد. اين البته که کار سختی است. همانگونه که در زمان خيزش خمينی هم مخالفت با آن جريان سخت بود و محبوبيت نمی آورد. ولی اکنون آن تجربه نشان داده است که مخالفت در آن هنگامه کاری درست بود و اگر اکثريت روشنفکران ما چنان کرده بودند شايد در سراسر اين سی ساله افسوس نمی خوردند که چرا چنان اشتباهی را سی سال پيش مرتکب شدند و نتوانستند جريان مدرن را از جريان قرون وسطائی تميز دهند.

در عين حال، عده ای در جنبش سياسی ايران هستند که می گويند آماده اند تا در برابر جريان تجزيه طلبی و تجاوزطلبی در کنار جمهوری اسلامی قرار بگيرند. از نظر اينجانب اگرچه شنيدن اين سخن برای آزاديخواهان ايران بسيار ناگوار است اما، اگر از ديدگاه جامعه شناسی به ماجرا بنگريم، چاره ای نخواهيم داشت که بپذيريم چنين اتفاقی خود محصول تجزيه طلبی آنهائی است که ايران را پاره پاره می خواهند و موجب می شوند که نه تنها اين گويندگان که اکثريتی از مردم ايران با رژيم سمت گيری کنند. و آنگاه، بازندۀ اصلی جنبش دموکرسی خواهی سکولار ايران خواهد بود.

مناطق مختلف ايران يک سلسله جمهوری مستقل نيستند که بتوان از طريق جدا کردن و تجزيه شان در آنها تحول مدرن و دموکراتيک را سامان داد. هم اکنون کل ايران، با همۀ رنگارنگی هايش، در روند تحول بسوی دموکراسی و سکولاريسم در حرکت است و جريانات تجزيه طلب قومی در مقابل اين حرکت مدرن بيراهه ای بيش بشمار نمی آيند که نتيجۀ کارشان چيزی جز سنگ اندازی در راه اين راهيمائی اميدوارکننده نيست.

دز اين ميان، برخی فکر می کنند که شرايط ايران نظير اتحاد شوروی است که با فروپاشی آن جمهوری های بلوک شرق از مدار شوروی خارج شده و هم خود بسوی آزادی و دموکراسی حرکت کردند و هم موجب تقويت جنبش دموکراسی خواهی در داخل روسيه شدند. اين هم يکی ديگر از توهماتی است که به جنبش سياسی و مدنی درون ايران بيشتر لطمه می زند تا که کمکی باشد (8).

اگر کشور ما اکنون در معرض و آستانه فروپاشی قرار گرفته، علت را بايد در وجود يک حکومت استبدادی مذهبی يافت که تر و خشک را با هم می سوزاند و همه مذاهب و قوميت ها را سرکوب می کند. همين وحدت در سرکوب ايجاب می کند که همه قوميت ها و مذاهب ايران نيز بر وحدت عمل خود برای تحقق سکولاريسم و دموکراسی در ايران بيافزايند (9) نه اينکه آن را دليلی برای تجزيه ای بيابند که حاصلی جز سياه روزی مردم ما نخواهد داشت.

به اميد جمهوری آينده نگر دموکراتيک و سکولار در ايران،

سام قندچی، ناشر و سردبير
ايرانسکوپ
http://www.iranscope.com
دوم خرداد 1391
May 22, 2012

پانويس ها:

1. http://www.ghandchi.com/536-Asking-for-War.htm
2. Taxation without representation
3. حتی اکثراً بنيانگذران آمريکا فراماسون بودند که در نوشته زير مفصلاً توضيح داده ام:
http://www.ghandchi.com/328-Referendum.htm
4. http://www.ghandchi.com/352-taraghikhahi.htm
5. http://www.ghandchi.com/555-FederalismeGhomi.htm
6. http://www.ghandchi.com/535-FederalismeOstani.htm
7. http://www.ghandchi.com/543-MadinehFazeleh.htm
8. http://www.ghandchi.com/534-OppositionAbroad.htm
9. http://www.ghandchi.com/510-KongerehAvval.htm

مطلب مرتبط:
کردها و شکل گيري دولت مرکزي در ايران-ويرايش دوم
http://www.ghandchi.com/700-KurdsIran.htm

-------------------------------------------------------
فهرست مقالات
http://www.ghandchi.com/SelectedArticles.html

Sunday, September 27, 2009

کنفدراسيونيسم نسخه جنگ داخلی برای ايران

RELATED ENGLISH ARTICLE
http://www.ghandchi.com/555-FederalismeGhomiEng.htm

KBMGJ67UXKU3

کنفدراسيونيسم نسخه جنگ داخلی برای ايران
سام قندچی
http://www.ghandchi.com/590-Confederationism.htm

نويسندگانی با اهداف مختلف کنفدراسيونيسم را بعنوان مدل حکومتي براي آينده ايران پيشنهاد ميکنند. برخي تصور ميکنند اين مدل راهي براي متحد نگهداشتن کشور ايران با احترام به تنوع قومی در ايران است. برخي ديگر نيز نظير تکه پاره هاي بازمانده احزاب چپي کومله ، دموکرات کردستان و مجموعه "کنگره مليتهای ايران فدرال،" کنفدراسيونيسم را با عنوان فدراليسم تبليغ ميکنند و مـتأسفانه در جنبش سياسي ايران برداشت غلطي از فدراليسم را باعث شده اند که گوئي حکومت قومي يا کنفدراسيونيسم است. در مورد نظريات فدراليسم قومي اين جريانات و خطرات چنان برنامه هايی براي جنبش دموکراسي خواهي ايران پيش از اين مفصل نوشته ام (1).

قبلاً هم بگويم که جريانات قومي تا توانسته اند با نام هاي مختلف به من حملات شخصي کرده اند. نه تنها از هر فوروم آزادي سوء استفاده کرده و هتاکی شخصي به من نموده اند بلکه ايميل که حريم خصوصي من است توسط اين جريانات مورد همه گونه حمله اينها بوده است. گوئي کل حزب هايشان و همه امکانات حزبي شان کافي نيست که نظراتشان را همه جا درج ميکنند بلکه بايد مخالفت با نظرات ايران براندازانه شان توسط يک شخص منفرد نظير من نيز انقدر به اينها احساس خطر دهد که دارو دسته هايشان اين کارها را ميکنند حتي وقتي در سايت هايشان مطلب نميگذارم هر جا مقالات من درج شود پيدايشان ميشود و در پاسخ هر بحث تئوريک انواع فتنه گري شخصي را راه مياندازند و ادعاي فروتني هم دارند. شک ندارم اگر قدرت در دست اينها بود امثال من را به راحتي تيرباران ميکردند. با يکي از رهبرانشان هم تماس گرفتم و گلايه کردم و در پاسخ گفت شما ما را فحش باران کرده ايد. به او گفتم من نظرات سياسي و تئوريکم را نوشتم اما عوامل شما در ايميل و فوروم هاي سياسي من را مورد حمله شخصي قرار داده اند و وقتي تروريستهاي اينترنتي شما به من باايميل و در تالارهای های بحث حمله شخصي کنند مطمئن باشيد که هميشه سکوت نخواهم کرد و نه تنها جوابشان را خواهم داد بلکه در کشورهاي دموکراتيک هم از دست آنها به مراجع قضائي بخاطر حمله هاي فردي شان و ترور شخصيت شکايت خواهم کرد. آمريکا و اروپا هم کوه هاي کردستان نيست که فکر کنيد بخواهيد هر فرد مخالف را هدف گلوله قرار دهيد و اسم آنرا هم بگذاريد آزاديخواهي. اينجا حکومت قانون برقرار است و شما هم يک عده گروه هاي تروريست هستيد که اگر به اين اعمال ادامه دهيد به زودي نه تنها مانند گروه هاي تروريست ديگر در ليست مناسب در اروپا و امريکا قرار خواهيد گرفت بلکه کمک هائي هم که از کشورهاي اروپايي و آمريکايي دريافت ميکنيد قطع خواهد شد. من به سهم خود کارهاي اين جريانات را به زبان انگليسي دقيقاً نوشته ام و درصورت ادامه حملاتشان عليه اين جريانات در مراجع قضايی آمريکا شکايت خواهم کرد و آن شخصي هم که عامل اين دارودسته است و بنام دکتر روانشناس مينويسد و ديگران را عقده اي و غيره خطاب ميکند ميتواند در دادگاه توضيح دهد به چه حقي وقتي بارها رسماً از او خواسته ام به من ايميل نفرستد و به شرکت اينترنتي او هم اطلاع داده ام که از او درخواست کرده ام برايم ايميل نفرستد دوباره اين کار را کرده است. بله ديگر نه فحشهاي عواملشان را پاسخ خواهم داد و نه با رهبرانشان تماس خواهم گرفت بلکه به مقامات قضايی از دست هردو دسته شان شکايت خواهم کرد. اينجا در غرب خوشبختانه حکومت قانون است و اين ها ميتوانند بروند همان کره شمالي که مدل فکري شان است زندگي کنند. نه آنکه در غرب باشند و براي کردستان ايران نسخه ساختن کره شمالي بپيچند. جاي بحث نظري، کارشان شده حملات شخصي. ديگر هم نميتوانند بگويند نميدانيم کي اين کارها را ميکند. من نام و مشخصات عواملشان را دارم و به رهبرانشان هم فرستاده ام. قدم بعدي هم در دادگاه هاي آمريکا و اروپا خواهد بود. اينجا ايران زمان کسروي نيست که يک نويسنده منفرد که ميخواست حرفهايش را بزند از حزب توده تا فدائيان اسلام ميخواستند خفه اش بکنند و امکانات تشکيلاتي شان را استفاده ميکردند تا فرديت را نابود کنند. نظرات من را دوست نداريد نخوانيد. به همين سادگي همانطور که من به حتي يک نوشته شما و عوامل تروريستتان اشاره نميکنم. اگر من اهميت ندارم چرا عواملتان را ميفرستيد فتنه گري کنند و با رديابي آي پي هم نشان دادم که حملات از کامپيوتر عامل شما بوده است. در نتيجه ديگر دروغ بس است. احمدي نژاد به اندازه کافي دروغ گفته است و نيازي به دروغ هاي شما کمونيستها نيست. حق نداريد کسانيکه بحث نظري ميکنند را مورد ايذا و اذيت، رعب و وحشت قرار دهيد. شما همان کساني هستيد که وقتي در سنندج قدرت را در دست داشتيد آزاديخواهاني که به شما ميگفتند حق نداريد پاسداران را شکنجه کنيد ميگفتيد فلاني جاش است و توجيه تان اين بود که اطلاعات مهم در جنگ را بايد به هر قيمت بدست آورد. خير کسي جاش نبود اين شما بوديد که بوئي از حقوق بشر در جنبش سياسي ايران نبرده بوديد و هنوز هم بعد از 30 سال که مدعي حقوق بشر و دموکراسي هستيد هنوز هم ميخواهيد مخالفينتان را مورد حمله شخصي قرار دهيد و همان احزاب استاليني هستيد که بوديد و بهمين علت هم 30 سال پيش لطمات جبران ناپيذيري به جنبش دموکراسي خواهي ايران زديد که بعد از شکست آن سالها در محاکمات آنزمان منعکس شد. بازهم درس نميگيريد و امروز به همان کارها ادامه ميدهيد و عواملتان را در اينترنت به اينطرف و آن طرف ميفرستيد که نويسندگان منفرد را با رعب و وحشت بترسانند؟ بس است. نوشتار من به زبان انگليسي در پانويس هست که از همه دوستانم تقاضا ميکنم به نيروهاي جنبش بين المللي ارسال کنند تا اين جريانات قومي کمونيستي فاشيستي بدانند که نيروهاي جنبش دموکراسي خواهي نوين ايران نميگذارند بعد از استبداد جمهوري اسلامي اين جريانات به ما زور بگويند (2).

اما بحث کنفدراسيونيسم. کنقدراسيونيسم نه تنها به شکل قومي آن کار نميکند بلکه حتي به شکل استاني هم در تجربه هاي مختلفي نظير آمريکا شکست خورده است. در واقع اينکه ايالت هاي جنوب آمريکا در جنگ داخلي آنقدر *سريع* شکست خوردند دقيقاً به اين خاطر بود که اتحادشان بر کنفدراسيونيسم متکي بود. کنفدراسيونيسم بطور خلاصه يعني دولت هاي ايالتي از نظر بيروني نيز مستقل هستند. برعکس، فدراليسم يعني از نظر بيروني دولت هاي ايالتي از طريق دولت مرکزي عمل ميکنند. اين تفاوت اصلي است. وگرنه مثلاً مديسون که دفترچه هاي فدراليسم را در آمريکا با هاميلتون نوشت، کسي بود که دقيقاً روش کنترل و توازن يا چکز و بالانس جان لاک را وارد عرصه مناسبت بين ايالات و دولت مرکزي کرد. يعني وجود ارگانهاي تکراري فدرال و ايالتي امکان کنترل و توازن متقابل را ميداد. در تئوري جان لاک، کنترل و توازن *فقط* بين سه قوه مقننه، مجريه، و قضائيه مطرح شده است و در نظرات وي حرفي از کنترل و توارن بين دولت مرکزي و ايالات نيست. براي مديسون روشن بود که وزارت خارجه، وزارت دفاع ايالات متحده و حتي بعداً بانک مرکزي از طريق دولت مرکزي عمل خواهند کرد (3).

اما کنفدراسيونيسم که در زمان جنگ داخلي در جنوب آمريکا برقرار شد با فدراليسم اساساً فرق داشت. اتفاقاً دقيقاً هم به همين دليل جنوب خيلي *زود* در مقابل شمال از هم پاشيد. درست است که برنامه آن ايالت ها که دفاع از برده داري بود ضد تاريخ بود ولي اتفاقاً آن برنامه را هم از اين زاويه مطرح ميکردند که به دولت مرکزي ربطي ندارد آنها ميخواهند برده داري را بپذيرند يا نه، چرا که خود را اتحادی از ايالاتی مستقل ميديدند. خلاصه همين اصل اساسي کنفدراسيونيسم بود که در برابر فدراليسم که اساساً موضوعش کنترل و توازن براي دموکراسي بيشتر است، عامل شکست خيلي *سريع* جنوب در جنگ داخلي آمريکا شد.

در ايران نيز کسانيکه تحت عنوان فدراليسم قومي از آذربايجان و کردستان بعنوان دو پايه اصلي نظراتشان حرف ميزنند از همين حالا کنفدراسيونيزم شان در هر بحثي که در مورد آذربايجان شرقي و مناطقي نظير اروميه ميکنند به گسست اتحادشان ميکشد، حال فکر کنيد که روزي واقعاً کنفدراسيوني تشکيل دهند. آنچه براي مردم ايران خواهد ماند يک جنگ داخلي است که در پايان هم اينها شکست خواهند خورد ولي خون هزاران نفر از مردم ايران را براي يک مشت افکار پوسيده و غلط قومي به باد خواهند داد.

البته نظريه کنفدراسيونيسم از سوي برخي ديگر و حتي پان ايرانيست ها هم براي ملحق کردن جمهوري آذربايجان و تاجيکستان و قفقاز و کردستان عراق و ترکيه و کشورهاي فلات ايران به ايران کنوني و يا براي کم کردن گلايه هاي قومي در ايران مطرح ميشود. آنها بيشتر نظرات اتوپيک هستند و اگر اتحادهائي در منطقه در آينده نظير اتحاديه اروپا شکل گيرد نه فدراليسم است و نه کنفدراسيونيسم و لازم نيست با بحث فرداليسم و کنفدراسيونيسم که طرح هائي تاريخي بوده اند و برخي موفق و برخي ناموفق بوده اند اشتباه کرد. گلايه هاي قومي نيز راهش مبارزه با تبعيض است و نه طرحي جغرافيائي. تا زمانيکه فدراليسم بويژه در مناطقي مانند کردستان نيز درک نشده باشد، اين شعار به ضرر جنبش ايران است و من از تبليغ آن خودداري ميکنم، چرا که نميخواهم در زير اين شعار فدراليسم قومي و کنفدراسيونيسم تبليغ شود که نابود کننده ايران خواهد بود. بحث هائي نظير سوئيس و بلژيک هم در مورد ايران غلط است. آنها کشورهاي عمده اروپا نيستند همانطور که مدلهاي حکومتي کشورهاي کوچک شيخ نشين خليج فارس براي کشورهاي بزرگ مانند ايران کار نميکند و در صورت تحميل چنين طرح هايی از سوي قدرت هاي جهان فقط از هم پاشيدگي نظير يوگسلاوي براي اينگونه کشورهاي بزرگ حاصل ميشود که به معني کشته شدن هزاران شهروند و نابودي اقتصادي کشوري بزرگ نظير ايران خواهد بود و اينبار بخاطر اهداف غلط قومي عده اي، همانگونه که 30 سال پيش بخاطر اهداف مذهبي عده اي ديگر ملتي به نابودي کشيده شد. اين موضوعات مانند بازي با کبريت در مقابل تانکري از بنزين است که اين گروه هاي قوم گرا ميتوانند به اين گونه ملتي را به نابودي بکشانند.

به اميد جمهوري آينده نگر دموکراتيک و سکولار در ايران،

سام قندچي، ناشر و سردبير
ايرانسکوپ
http://www.iranscope.com
پنجم مهرماه 1388
Sept 27, 2009

پانويس:

1. http://tinyurl.com/mb724f
2. http://tinyurl.com/qyg8vh
3. http://tinyurl.com/yepcumo

Friday, August 14, 2009

Ethnic Federalism a Reactionary Plan for Iran's Future- Second Version http://www.ghandchi.com/555-FederalismeGhomiEng.htm Persian Version متن فارسی

Ethnic Federalism a Reactionary Plan for Iran's Future- Second Version
http://www.ghandchi.com/555-FederalismeGhomiEng.htm

Persian Version متن فارسی
http://www.ghandchi.com/555-FederalismeGhomi.htm

Again although I have repeatedly discussed these issues from a theoretical perspective (1) but I have to clearly state my political position although the political groups I am addressing here try character assassination and attack using pseudonames on the Internet without their leaders inside the remainders of Democratic Party of Iranian Kudistan (PDKI.org) and the remnants of Komala (komala.org) and the Congress of Nationalities for Federal Iran (iranfederal.org) who are at the helm of these destruction programs for Iran to take responsibility for such personal attacks. On one hand in their radio and TV front programs they pretend to be Iran lovers but on the other hand open criticism of their Iran-breaking platforms is met with character assassination under pseudonames so that they would not have to take direct responsibility for their destructive political positions towards Iran. Let me emphasize that my opposition to these groups and their programs to break up Iran in ethnic hatred has nothing to do with nationalism which I oppose as well (2).

The reality is that for decades the Islamist fundamentalist and Stalinist groups have lost any following in the more advanced parts of Iran among the political and human rights activists and nobody in the Iran's civil rights movement or in Iran's new political opposition has any relationship with such groups and noone in a democratic mindset would consider her/himself a sympathizer of such backward sects which still try to find following, just like the Islamic Republic, by boasting the number of martyrs they have had in the last 30 years ago and previous to that. But in some parts of Iran like Kurdistan there are still some civil rights activists who are afraid of these groups. When these groups try to use the civil rights movement of areas like Kurdistan as a front for themselves, and for their ethnic federalist platforms, these activists are intimidated to go along. One of the most recent examples of such efforts by these ethnic sects is the formation of a group called Iran Federal with a clear *ethnic* federalist mind set in facebook which I think should be boycotted because it tries to mislead people by using the word federalism when their platform is nothing more than ethnic division of Iran and their goal is *not* a non-ethnic administrative decentralization like American federalism.

Even Komala and PDKI today are divided into several pieces although they still go by their old names and are just like the Communist Party of Gus Hall in the United States when time and again in any presidential election, again Mr. Gus Hall is a candidate from the that Communist Party USA, for American presidency, a candidacy which is nothing more than a ridiculous game in the eyes of living political forces in the U.S., whether they are conservative or are at the opposite end of the political spectrum. Of course if Iran was a democracy and if these same groups showed up as humorous political realities in the open and were not using the atmosphere of secrecy in Iranian political life, to create the impression of an important force, there would be no need even to write about them as nobody in the US politics even talks about Gus Hall and his Communist Party. But in Iran too, in the 21st Century these sects that only resemble a ridiculous caricature of a historical Stalinist parties with backward programs have long lost any attractions in the regions they claim to have following, as the civil rights movement and modern political thinking is growing in those areas too but these groups try to use the hush hush of secrecy to draw a different picture of political reality of those regions.

Also those in other parts of Iran who do not know about these realities when they visit regions like Kurdistan are like someone who has left the urban areas for the countryside and in the first sight, the facade of strong non-religious organizations when seeing the office and facilities of these groups in the neighboring countries of Iran (in Iraq) impresses them as if these groups are more advanced than the political groups in other parts of Iran and imagine as if they are visiting a modern political party whereas for these sects, these days, only ethnicism has replaced their past Stalinist flag making them the twin of Khomeini's religionist politics, where they are both remnants of Iran's Medieval times, and surely they have nothing to do with Modernism.

Many activists who fled the Islamic Republic from Tehran and see the offices of some of these groups in neighboring country Iraq think that these sects are a powerful force in those regions. These sects by creating lobby groups in the U.S. and Europe and by receiving money from several countries in recent years and by forming relationships with neighboring countries are working just like the Ferghe Democrat of Azerbaijan and of Kurdistan lead by Pishevari and Ghazai Mohammad in the 1940's, when they created similar relations with the northern Azerbaijan Soviet Republic at the time of Stalin and were both destroyed in the aftermath of Stalin's pact with Iran's government in mid 1940's. Although the current remnants of those groups carrying the same name are nothing more thank a caricature of those groups of the 40's withno grassroots following in those regions but they work hard are to fool the honest political and civil rights activists of Iran and also endeavor to misrepresent themselves to some of the advisers of foreign governments who are not familiar with the realities of Iran's Kurdistan and this way they try to fool them to get money and weapons for themselves. Their political platform of these sects are like a Stalinist nightmare which weighs heavily on the body of Iranian political movement as they try to mislead Iran's prodemocracy movement towards ethnic hatred and civil war by advocating the breakup of Iran in an ethnic destruction. They are pushing platforms that, along with dark nightmares of Soviet influence, even among older activists of Iran, have long been discarded, and are looked at as part of a history which brought us nothing more than destruction, and finally an Islamic Republic which today is not much different from Stalin's Soviet Union. Today when our people say we want a secular republic it means we want a government which not only is not Islamic-oriented, but it is not ideology-oriented, and is not ethnicity-oriented. In other word we do not wabt to discard negation of secularism by a religious state, to accept negation of secularism by an ethnic state, which is another version of a nonsecular state, because it approves of ethnic apartheid, just as Soviet Union was another version of a nonsecular state by being ideology-oriented.

But if Khomeini's Islamists brought us the souvenir of a backward religious state in the 21st Century, these ethnicists want to bring back an ethnic state for our people, at the time of demise of Stalinism and Communism, and are dreaming of Iraq's Kurdistan (a wholly different situation in remnants of Ottoman Empire which I have extensively discussed in my book about Kurdistan that is used to mislead Iranian Kurds as a pretext for the so-called Theory of Greater Kurdistan). They are waiting for Iran's situation to change a little bit towards freedom, and instead of helping the prodemocracy movement of Iran, by misusing the efforts of Iran's prodemocracy activists to disintegrate Iran. They are so shameless that they talk as representative of Kurdish people about the post-June 12th demonstrations of Tehran and other parts of Iran and send message as if Kurdistan is a separate country and as if they are the representative of that country instead of participating in the current movement along with other prodemocracy activists as the people of Kemanshah did in the memorial ceremony of Kianoush Asa, in a movement which emphasizes secularism that negates both Islamism and Ethnicism.

Iran is a country which is neither coming out of a war nor is it just a collection of regions wishing to form a modern state to decide whether they want to choose a canton-style confederation model like Switzerland or follow the model of federalism of the former colonies of the America forming the United States. The reason that I have personally even suggested provincial federalism for Iran which resembles US federal system was not based on any ethnic division and was not because of any illusion as to think of country-making (so-called nation-building) but it was solely because the existing Iran has had a modern state, although not a democratic one, for over 100 years, and our provinces that are the result of the 100-year development may be able to use provincial federalism to help the **checks and balances** to further grow democracy in Iran, not to grow ethnic hatred. Basically provincial federalism means that all three branches of government are elected offices in every province and are not appointed offices from the center (3).

Otherwise to resolve issues of the ethnic rights, whether one adopts the provincial federal model or a central state, is related to citizen rights in Iran and has nothing to do with federalism, and thus ethnic state is not a solution to those issues. If we end up sliding in the slope of tribal government, I also like many other Iranian political activists, will drop federalism altogether from my suggested platform, because I do not want federalism to be used as an excuse to break up Iran and turn Iran into another Yugoslavia, which is only the wish of colonialists and reactionaries, and is not the desire of Iran's freedom loving people, and we in the Iran's political movement feel no proximity with such colonial backward schemes and condemn any such endeavors to break up Iran's territorial integrity.

Fundamentally our argument against ethnic federalism is not because of impracticality. The point is that an ethnic state in one province or two or a region or in the whole country is reactionary. Paying attention to the ethnic demands in the areas of language and culture has nothing to do with having an ethnic state (4). The same way that paying attention to the religious demands has nothing to do with accepting a religious government, and in fact, it is the reverse, and ethnic or religious states are themselves the cause of ethnic and religious discrimination.

Any personal insults, threats, etc. is not a response to my discussions. Modern government was formed in Iran for more than a century ago after the Constitutional Revolution and we are not at the beginning of state-making to define our borders, and such issues to become our preoccupation, as some of these sect leaders want to push us that way, is against the interests of Iranian people and no foreign government should help such efforts which are condemned by Iran's pro-democracy movement and is viewed not much different from the wron support of Khomeini by some Western countries in 1979 at the expense of Iran's secular opposition groups. Even if we predict a situation like Yugoslavia in Iran, what we have learned from the experience of Iran's 1979 Revolution is that we made a mistake when we assumed the supporters of a religious government to be progressive, and this time we will not view those who are dreaming of ethnic state for Iran, as progressive, and will clearly draw our line separating ourselves from them, from now.

What is from the distant past of Iran in the Iranian plateau namely countries such as former Soviet Azerbaijan, Tajikistan, and Uzbekistan if decide to join Iran, in a bigger region, such a union will neither be an ethnic federation nor a provincial federation but it will be a new thing like European Union and has nothing to do with these discussions, or with the ridiculous games of separatists, to justify the disintegration of Iran, when the result will not be the strengthening of democracy, and if not constant civil war, in the best case will be an ethnic state like the state of Ardalans in Kurdistan in Medieval Iran which more resembles the state of Farmanfarmaeian rule in Fars province at the end of Qajar Dynasty, where they both, just like the power of clergy, belong to the old world, and reviving them in any part of Iran, is regressive, and a return to the past, and not progress, the same way Khomeini brought back the rule of clergy 30 years ago, which was a return in history, and was not modernism and progress.

A particular mistake that some Kurdish political friends in Iran makeو is that the Iraqi Kurdistan regional government has become a source of going astray for them, and now they say Shi'ite and Sunni Kurds of Iran should unite or they call for linguistic unity among the Kurds to unite Kurdistan, East Azerbaijan, Ilam and Kermanshah provinces of Iran into one region, planning for a Kurdistan regional government in Iran, similar to Iraq. If Iraqi Kurdistan has now Kurdish new television programs, Soviet Azerbaijan had all these decades ago. The issue of Kurds and Azeri of Iran is not these things, why are these sect leaders trying to mislead people of Kurdistan with these words to separate them from the large pro-democracy movement of people of Iran. If the sect leaders again cause the blood of Iranian people to spill because of these nonsense of ethnic state, there is no difference between them and Khomeini who brought destruction for our people for 30 years, with a retrogressive platform of a non-secular state.

Ethnic makeup of different parts of Iran has been formed the way it is because of the wars with the Ottomans and Russia and in Iran's previous and later history (5). Iran not only now but in the past 100 years has not been in a country-making (nation-making) situation and even during the 1979 Revolution, the movement did not have such a goal in its outlook, which some remnants of Komala and PDKI and together in Congress of Nationalities for Federal Iran (iranfederal.org) are trying to push by the help of foreign powers, by combining some provinces they want to separate from Iran. Stop these breakup schemes for Iran. Those activists among them, who had some respect in the Iranian movement, were political activists in Aryamehr University in Tehran at the time of the Shah and were not some people trying to create ethnic state in Iran, and were considered as Iranian political activists, because they were prodemocracy activists for Iran, and not because of being after breaking up Iran for ethnicism. Not even anybody knew these friends were Kurdish in those days, let alone to be pro-ethnic separation, when working with them. Moreovere, today Iran's new political movement is not after a revolution and is for peaceful change and the armed operations of the likes of Jundullah and armed groups in Kurdistan only hurt the growth of this movement unless they want to achive their goals by starting a war with Iran which I will discuss below.

Those who are after military attack on Iran, and hope Iran to be attacked to make small countries out of Iran, will only get the wrath of Iranian people, and will be marked for betrayal, even by Kurds and Azeris of Iran, just like those who because of cooperation with Saddam Hussein, got the mark of treason by Iranian people, and have been isolated from the Iranian movement. The Congress of Nationalities for Federal Iran (iranfederal.org) and remnants of Komala and PDKI better take their shop somewhere else and instead of getting money from foreign countries, join the civil rights movement of Iran. Times of Comintern and the foreign states making decisions for Iran has long passed and this is why Iranian movement after so many years remembers Dr. Mossadegh with such reverence. Don't do something to get the label of treason and betrayal of Iran forever. If the mistake of Pishevari and Ghazi Mohammad in the era of dominance of Stalinism in the international progressive movement, was understandable, the actions of remnants of Komala, PDKI, and Congress of Nationalities for Federal Iran (iranfederal.org) are not only unjustifiable but will be the mark of shame on the forehead of their leaders.

Forces and individuals belonging to the prodemocracy movement of Iran that are not agents of foreign powers should separate their way from these groups and should clearly state that they are after democratization of Iran. Using the models of provincial federalism in existing country of Iran is not for breaking up Iran, but is to grow democracy in Iran, and that is all. Even if this model of provincial federalism becomes something for separatists to misuse, I personally am ready to remove federalism from my suggested political platform altogether, instead of allowing it to give rise to a civil war in Iran. The leaders of these ethnicists have heard all these several times but again they translate federalism to ethnic federalism. I do not want to have any part in such federalism and if that is what they are looking for, one should vote negative to any proposal for federalism in any founding parliament in any future state for Iran. I personally and specifically until these groups have not been dissolved, or until the majority of supporters of federalism have not distanced themselves from ethnic federalism, will not support the position of federal republic for Iran. Repeating again, the issue for Iran, is not country-making (nation-making), to allow the merging of the four provinces of Kurdistan to create a new Kurdistan, so that it can become part of the Greater Kurdistan schemes of PKK later (6). No we will resist any such schemes that are the start of Iran's breakup.

Such ethnicist views were followed by some people for Azerbaijan, and a generation was destroyed. This is a wrong road, let's not try it again. The problem is not whether it is practical or not, the problem is that it is a wrong way for any force in Iran's democratic movement, which wastes the movement's energy on ethnic hatred, rather than on the growth of democracy. PJAK party is a living example of this error in Turkey, and Iran does not even have the problems of Turkey, when the Iran's branch of PKK, the PJAK, or Komala or PDKI, or Congress of Nationalities for Federal Iran (iranfederal.org) are prescribing such paths of going astray for our people. Theseactions have nothing to do with the freedom movement of Iran and will only destroy the new secular and democratic movement of Iran.

Hoping for a Democratic and Secular Futurist Republic in Iran,

Sam Ghandchi, Publisher/Editor
IRANSCOPE
http://www.iranscope.com
August 14, 2009

Footnotes:

1. http://tinyurl.com/p3f3ab
2. http://tinyurl.com/q37ywu
3. http://tinyurl.com/p8bv9f
4. http://tinyurl.com/ppr75a
5. http://tinyurl.com/rceagk
6. http://tinyurl.com/qzqaor

-------------------------------------------------------
Web Site
http://tinyurl.com/q5ov94

All Articles
http://tinyurl.com/qr4mum

Web ghandchi.com

Sunday, May 10, 2009

فدراليسم قومي طرحي ارتجاعي براي آينده ايران-ويرايش دوم

http://ayandehnegar.blogspot.com/2009/08/blog-post_14.html

«کنگره مليتهای ايران فدرال» فرونتِ «حزب دموکرات کردستان»

http://ayandehnegar.blogspot.com/2009/04/blog-post.html

Sunday, December 07, 2008

فدراليسم درس 21 آذر است-ويرايش دوم

پيشگفتار هفتم آذر 1387 بيست و هفتم ماه نوامبر 2008

دوستان عزيز، با اينکه منظورم از فدراليسم براي ايران، فدراليسم استانی است و هرگونه حکومت اتنيکي در کل ايران با هر بخشي از ايران را واپسگرائي محض ديده و نظير حکومت مذهبي که امروز در ايران حاکم است، محکوم ميکنم، ولي از نظر من طرفداران حکومت مذهبي يا قومي يا حکومت متمرکز چه جمهوري و چه سلطنتي و يا هر نظر ديگري بايد هميشه ازاد باشند که نظرات خود را در جامعه بحث کنند. اين يعني آزادي عقيده و آزادي بيان. دقيقاً وقتي آزادي بيان سد شود، تنفر قومي يا تنفر مذهبي يا تنفر سياسي به خشونت ميکشد چه نيروئي در پوزيسيون باشد نظير جمهوري اسلامي چه در اپوزيسيون باشد نظير آنهائي که حتي در اينترنت با نام مستعار در ليستهاي ايميلي مخالفين فکري يا سياسي خود را ترور شخصيت ميکنند و اسم اين کار را ميگذارند مبارزه سياسي و وقتي با نام حقيقي حرف ميزنند درباره آنچه با نام مستعار خود و هوادراانشان ميکنند حرفي نميزنند و به دروغ ادعاي وحدت طلبي و دموکراسي خواهي ميکنند وقتي با نام مستعار خود و دوستانشان دست کمي از سعيد امامي ها ندارند که بخاطر اختلاف سياسي مخالفين خود را مستحق هر مجازاتي از جمله سلاخي ديدند. در سايت ايران گلوبال هميشه آزادي بيان وجود داشته است و آن دوستاني که با نام حقيقي در اين سايت حتي در مديريت سايت کمک کرده اند و نظراتشان را در هر زمان بيان داشته اند، شايسته تحسين هستند. هيچ کسي کامل نيست و وقتي کسي قانع شد موضعي غلط بوده و جسارت آن را داشت که با همان نام حقيقي تغيير موضع خود را اعلام کند مايه افتخار است. اگر هم کساني در موضع مخالف اکثر خوانندگان بوده و در مديريت هستند و روشن هم نام حقيقي خود را نوشته اند و هم مواضع سياسي شان را گفته اند، اتفاقاً کمترين لطمه را به يک سايت يا مجله ميزنند و شايسته تقدير هستند. يک ژورناليست واقعي چعندر نيست که موضعي نداشته باشد. اتفاقاً هنر آن است که موضع خود را روشن بگويد ولي بتواند منصفانه در کارهاي مديريت و اديتوري انجام وظيفه کند. لطفاً نخواهيم که کساني در مديريت سايت باشند که نظراتشان جنجال برانگيز نباشد يا به اصطلاح به دروغ بي نظر باشند ولي در عمل همه گونه اجحافي به مخالفين خود بکنند هرچند با ظاهر بي نظري. حتي در صورت واقعيت بي نظري و داشتن سايتي مثل مجله دانشمند، يک سايت بي خطر و در عين حال کسالت آور خواهيم داشت. البته از نظر من بهتر است که مديران سايت با نام واقعي باشند چرا که حق خوانندگان است که بدانند اطلاعات خصوصي تر آنها را چه کساني دريافت ميکنند. اينکه مواضع سياسي مديران يا اديتور ها روشن باشد الزامي نبايد باشد ولي اگر مايل باشند اعلام کنند مفيد است ولي به هر حال تصميم شخصي هر فرد در مديريت است. در رابطه با کنگره ايران فدرال نيز ، قبلاً هم نوشته ام، که بنظر من آن جريان به تنفر قومي دامن زده، و به طرح و رشد نظريه اداره کشور ايران به شکل فدرالي نه تنها کمک نکرده است بلکه ضرر هاي جبران ناپذيري زده است؛ و اميدوارم که تشکيلات قوم گرا ي ايران فدرال تا ضرر بيشتري نزده و به تنفر قومي در جنبش سياسي ما بيشتر دامن نزده است، هر چه زودتر منحل شود. به هر حال ايران گلوبال مسؤل آن جريان و سايت نيست و اگر ايران گلوبال آگهي از آنها قبول کرده است به معني تأييد مواضع آن تشکيلات نبوده و نيست. به اصل مقاله برگرديم... با احترام و خسته نباشيد به همه دوستان.
سام قندچي
7 آذر 1387
27 نوامبر 2008

***

بيش از نيم قرن است که در سالروز 21 آذر، دو بخش سياسي متخاصم ايرانيان، وقايع سالهاي 1324-25 در آذربايجان و کردستان ايران را بخاطر مياورند، و تمرکزگرايان خودمختاري گرايان را تجزيه طلب ميخوانند، و خودمختاري گرايان هم تمرکزگرايان را قاتل و ديکتاتور خطاب ميکنند.

تمرکز گرايان، وقتي که از قتل عام خودمختاري گرايان توسط ارتش شاه در 21 آذر ميگويند، تصور ميکنند که خود ميهن پرستان واقعي هستند، و در مقابل از نظر خودمختاري گرايان، تمرکزگرايان از انسانيت بوئي نبرده اند، که اينگونه قسي القلب از زندگي هاي نابود شده در آن وقايع سخن ميگويند.

همچنين خود مختاري گرايان تصور ميکنند که تمرکزگرايان بي عاطفه هستند، که نياز و حقوق مناطق و گروه هاي قومي و ملي ايران را درک نميکنند، و در مقابل تمرکزگرايان هم خود مختاري گرايان را، به عنوان تجزيه طلباني مينگرند که ميخواهند مناطق مختلف ايران را به نيروهاي خارجي تسليم کنند.

نيم قرن گذشته است و ما هنوز اين شعائر و رسومات شنيع را هر سال مشاهده ميکنيم. اين تقسيم بي معني ايرانيان که در صبحگاه قرن بيست و يکم تنها مايه تأسف است، بويژه وقتي که ادامه يافتن آن فقط بعلت ناداني است.

عده اي سعي ميکنند اين تصوررا القا کنند که خط فاصل بر مبناي ناسيوناليسم در برابر کمونيسم ترسيم شده است، و مرتب سعي ميکنند که نام پيشه وري را در اين رابطه تکرار کنند، تا که که تحليل خود را موجه جلوه دهند. در صورتيکه اين مسأله در ايران مدرن، به زمان طرح انجمن هاي ايالتي و ولايتي در قانون اساسي مشروطيت بر ميگردد.

عده اي ديگر هم سعي ميکنند خط فاصل را بر مبناي استبداد پارس و ملت هاي ستمديده ترسيم کنند، در صورتيکه مدل تمرکزگرا، آن مدلي است که در دوران مشروطيت، بر مبناي مدل تمرکز گراي فرانسه از دولت مدرن برگزيده شده است، بجاي آنکه از مدل هاي ديگر دولت مدرن، نظير مدل فدرال آمريکا براي ايران مدرن الهام گرفته شود.

اين يک حقيقت غير قابل کتمان است، که پشتيبانان دولت تمرکز گرا در ايران، منحصر به سلطنت طلبان نبوده اند، و در واقع چپ گرايان و ناسيوناليستهاي جبهه ملي ايران نيز اساسأ پشتيبانان سيستم تمرکزگرا بوده اند، که ارثيه مشروطيت، در انتخاب مدل فرانسوي دولت مدرن است، و همگي اينان، از طريق يک ناسيوناليسم کور ( http://www.ghandchi.com/342-KurdFed.htm )، بيش از يک قرن است که فدراليسم را نفي کرده اند. البته نيروهاي غير سلطنت طلب، دولت تمرکز گراي خود را ميخواستند بنياد گذارند، و نه دولت شاه را.

از سوي ديگر، آنها که از خود مختاري گرائي پشتيباني کرده اند، به چپي ها يا ناسيوناليستهاي قومي محدود نبوده اند. در واقع بسياري از نيروهاي طرفدار سلطنت در کردستان، در 26 سال گذشته، خود مختاري گرا بوده اند، مثلأ در کامياران کردستان در سال 1359، مردم وقتي با جمهوري اسلامي ميجنگيدند، شعارشان "يا شاه يا صديق کمانگر" بود. صديق کمانگر از رهبران آنزمان کومله بود، که بعدأ در جنگي با جمهوري اسلامي کشته شد.

حال با اين زمينه تاريخي، از خود بپرسيم که موضوع مناقشه دراين جا چيست؟

واقعيت ايران اين است که حتي تحت امپراطوري پارس، ساتراپ ها بيشتر به يک سيستم فدرال شبيه بوده اند، تا به يک سلطنت تمرکزگرا، و امپراطوري پارس يک سيستم تمرکز گرا نظير سلطنت فرانسه قبل از انقلاب نبوده است. پس چرا سلطنت طلبان و جمهوري خواهان ايران، ناسيوناليستها و چپي ها، و حتي متفکرين مذهبي، نميتوانند اين واقعيت ايران را بپذيرند، و از برنامه هاي دولت تمرکزگراي خود براي ايران دست بردارند؟ بنظر من علت ناداني و ترس است.

نه تمرکز گرائي و نه تجزيه طلبي، پاسخ به مسأله ملي در ايران نيست، و حتي در زمان مشروطيت، ما ميبايست که يک مدل نظير سيستم فدرال آمريکا را انتخاب ميکرديم، و نه مدل فرانسه را، که بعدأ با انجمن هاي ايالتي و ولايتي تعديل کرديم، که هيچگاه هم کار نکرد. و تا آنجا هم که به دخالت دولتهاي خارجي مربوط شود، هر دو مدل قابل سؤ استفاده بوده و هستند.

سياستمداران ما ميترسيدند که اگر دولت فدرال را برگزينند، ايالات مختلف هر يک براه خود بروند، و از بقيه ايران جدا شوند. حقيقت اين است که در اين عصر و زمان، اگر دولت مرکزي نيازهاي ايالات مجزا را برسميت نشناسد، نتيجه نهائي ميتواند آنچيزي شود که مروجين دولت تمرکزگرا از آن بيشترين ترس را دارند، يعني اقليت هاي ملي جدائي را انتخاب کنند، همانگونه که در يوگسلاوي کردند، و تهديد و ناميدن آنها بعنوان تجزيه طلب، حرکت آنها را کند نخواهد کرد، و در واقع آنها را براي دستيابي به جدائي سريعتر مصمم تر ميکند.

تصور کنيد که فردا کردستان عراق، دولت خود را درست کند، با منابع نفتي فراوانش، و تصور کنيد ايران هنوز در بند يک دولت ديکتاتوري، نظير تئوکراسي جمهوري اسلامي کنوني باشد، آيا سخت است درک کنيم يک کرد ايراني در چنان شرايطي بخواهد به آن دولت ملحق شود؟ البته، همانگونه که قبلأ نوشته ام، کردستان ايران تاريخ مجزاي خود را از چهار بخش ديگر کردستان، که بخشي از امپراطوري عثماني بوده اند، داشته است، و کردستان ايران همراه بقيه ايران توسعه يافته است، و نه با کردستان عثماني. اما امروزه روز، براي فرار از ديکتاتوري، مردم به نقاطي حتي به دوري آمريکا، که در آنجا زبان و فرهنگ مشترکي هم ندارند، مهاجرت ميکنند، تا که در آزادي براي جستجوي خوشبختي زندگي کنند، پس نبايستي تعجب کرد که شخصي براي کشور همسايه تمايل داشته باشد، اگر که آن کشور آزادي و ترقي بيشتر از خانه را ارائه دهد.

بخاطر مياورم يک فرد عادي وقتي وضع هواپيماهاي روسي و استفاده از سوخت پهن گاو در سالهاي آخر شوروي را ميديد از من پرسيد اين توده اي ها چطور آنقدر احمق بودند که نميديدند چه چيزي ميخواستند براي مردم ايران به ارمغان بياورند. به عبارت ديگر مردم عادي خيلي از روشنفکران، که بر مبناي يک سري سيستم هاي فکري، دنبال يک ايدئولوژي را ميگيرند، سريعتر حرکت ميکنند، حال آن ايدئولوژي روشنفکران سلطنت باشد، يا ناسيوناليسم يا کمونيسم. مردم به شرايط زندگي واقعي همسايگان ايران نگاه ميکنند و تصميم ميگيرند. به اصل بحث برگردم.

اينکه چرا من مثال عراق را ذکر کردم، به اين خاطر است که نشان دهم فدراليسم، به اين معني نيست که مليت هاي ايران به جدائي فکر نخواهند کرد. برعکس، عدم وجود سيستم فدرالي، انتخاب مردم را به دو انتخاب ميرساند، ماندن و زجر کشيدن، يا جدائي و "آزاد" شدن. اين امر بضرر هردو طرف است. من از زاويه تاريخي و تئوريک اين موضوع را در چند رساله خود در گذشته بحث کرده ام. در يک مطالعه توسعه دولت مرکزي در ايران، با عطف توجه به کردستان هم (http://www.ghandchi.com/700-KurdsIran.htm)، من نشان دادم که فدراليسم از هر طرح ديگري بيشتربراي ايران معني ميدهد، نه فقط براي پاسخ به معضلات کردستان، بلکه براي آزادي و دموکراسي براي همه ايران.

همچنين من موضوع تقدم حقوق را در سيستم فدرالي به گونه طرح شده توسط مديسون بحث کردم (http://www.ghandchi.com/117-Madison.htm). مثلأ نشان دادم که يک ايالت معين، نميتواند تصميم بگيرد منطقه خود را، در وضع تحت کنترل قدرت بيگانه قرار دهد، يا نيروهاي واپس گرا را در منطقه خود تقويت کند، چرا که حقوق بشر بر حقوق ايالت تقدم دارد، همانگونه که ايالات جنوب در آمريکا، نتوانستند برده داري در ايالت خود را بر مبناي حقوق ايالت حفظ کنند، چرا که برده داري واپس گرا بود، و در تضاد با اصل تقدم حقوق بشر بر حقوق ايالات بود ( http://www.ghandchi.com/362-FederalismRights.htm ).

من فکر ميکنم يک علت ضديت روشنفکران ايران با فدراليسم در گذشته، جدا از سلطنت طلب بودن يا ناسيوناليست يا کمونيست بودن، به اين خاطر بوده است که همه آنها در ايدئولوژي هاي خود بسيار مونيست بوده اند. در مقايسه خوشبختانه يک ويژگي اپوزيسيون ايران امروز، اين است که همه آنها پلوراليستي تر ميانديشند تا مونيستي تر، و پلوراليسم ( http://www.ghandchi.com/301-Pluralism.htm ) ميتواند عامل مثبتي براي کمک به همه ما براي دستيابي به يک برنامه فدرالي براي ايران باشد.

مضافأ آنکه، همانگونه که در "گلوباليسم و فدراليسم" ( http://www.ghandchi.com/310-GlobalFed.htm) توضيح دادم، توسعه هاي کنوني جهان، براي يک مدل فدرال بسيار بيش از مدل تمرکزگرا مناسب است، و آنها که در عصر کنوني، نظير صرب ها و روس ها، سعي در تحميل مدل تمرکزگرا کردند، به نتيجه معکوس رسيدند و دولت هاي سابقشان کاملأ از هم پاشيد، و هنوز هم از نتايج مخرب روش ديکتاتوري خود در مسأله ملي، در مشقت هستند.

ديگر زمان آن رسيده است که ما ايرانيان، درس واقعي 21 آذر را بياموزيم، و ببينيم که نه دولت تمرکزگرا، و نه تجزيه طلبي، پاسخ براي ايران نيستند، و اينکه ايران به يک دولت فدرال واقعي نياز دارد، تا که به خواستهاي دموکراتيک مردم ايران جامه عمل پوشاند. برخي ميپرسند که آيا در صورت داشتن دولت فدرال، ريسک جدائي بخش هائي از ايران وجود دارد يا نه؟ پاسخ من اين است که نداشتن فدراليسم ريسک بزرگتري است، و اين بحث دوباره نظير همه جنبه هاي ديگر دموکراسي است، که حاکمان با قبول دموکراسي، در واقع ريسک بيشتر از دست دادن قدرت را ميپذيرند، اما در عين حال، آزادي به اين معني است که مردم با آنها، از روي انتخاب ميمانند، و نه از روي ترس، و اينگونه گزينش، چيزي است که ثابت شده است رابطه پايدارتري بوجود مياورد.

در اين عهد و زمان، هيچکس و ملتي، نميتواند مدت خيلي زيادي، با زور در درون هيچ دولتي نگه داشته شود. اگر چنين نبود، رژيم هائي نظير شوروي، اروپاي شرقي، ديکتاتوري هاي آمريکاي لاتين، طالبان و صدام، و امروز ايران و سوريه، يکي پس از ديگري سقوط نميکردند. دوران ما، يک آينده فدرال براي ايران را فرا ميخواند، و مايه تأسف بسيار است که اکثريت روشنفکران ما، چه سلطنت طلب، چه چپ گرا، چه ناسيوناليست هاي جبهه ملي ايران، همه در پشتيباني از يک برنامه فدرالي براي ايران تعلل ميکنند، و وقت خود را با شعائر تفرقه افکنانه 21 آذر تلف ميکنند، بحاي آنکه در جستجوي اتحاد فدرالي براي آينده ما باشند.

به اميد جمهوری دوم آينده نگر، فدرال، دموکراتيک، و سکولار در ايران

سام قندچی، ناشر و سردبير
ايرانسکوپ
http://www.ghandchi.com/
21 اسفند 1383
March 11, 2005

مطالب مرتبط:
https://s.p9.hostingprod.com/@www.ghandchi.com/ssl/700-KurdsIran.htm
https://s.p9.hostingprod.com/@www.ghandchi.com/ssl/index-Page16.html

--------------------------------------------------------
مقالات تئوريک
https://s.p9.hostingprod.com/@www.ghandchi.com/ssl/

فهرست مقالات
https://s.p9.hostingprod.com/@www.ghandchi.com/ssl/SelectedArticles.html

Sunday, November 09, 2008

مدينه فاضله قومي-ويرايش دوم

مدينه فاضله قومي-ويرايش دوم
سام قندچي

https://newsecul.ipower.com/Ghandchi/111008-Ethno-Utopia.htm

دو هفته پيش، در نوشتار «چرا تجزيه طلبي را محکوم بايد کرد» توضيح دادم که چگونه تجزيه طلبان، در تبليغ نظرات خود، با تحريف و سوء استفاده از اصطلاح «فدراليسم»، به طرح «فدراليسم استاني» در ايران لطمه مي زنند و مي کوشند تا معناي «فدراليسم استاني» (1) را با نظرات تجزيه طلبانه اي نظير «فدراليسم قومي» و «خودمختاري» يکي کرده و آن را مخدوش کنند.
در عرض دو هفتۀ گذشته، جريانات تجزيه طلب موجود در جنبش کردستان بار ديگر دست به تحريف بحث من زدند و اين بار، شعبده بازانه، بجاي مراجعه به نکات مندرج در مقالۀ و اشاره به نکات مندرج در آن، پس از ذکر نام من، به سخناني از آقاي مهندس کورش زعيم، که در گفتگوئي با «ادوار نيوز» بيان شده بود، برخورد کردند.
آقاي مهندس زعيم، نظير بسياري ديگر از افراد متعلق به جنبش سياسي ايران، با توجه به اينکه مي بينند «طرح فدراليسم» بدينگونه دستخوش تحريف و سوء استفادهء تجزيه طلبان مي شود و در راستاي اهداف آنان بکار مي رود، با کل فدراليسم مخالفت کرده و هر گونه فدراليسم را مساوي تجزيه طلبي مي گيرند و آن را طرد مي کنند. من اما، همانگونه که سال ها است توضيح داده ام، و در نامه سرگشاده ام به جبهه ملي هم به روشني بحث کرده ام (2)، با اين نظر موافق نيستم و «فدراليسم استاني» را همرديف و همسان «تجزيه طلبي» نمي دانم و اعتقاد دارم، همانگونه که سوء استفادۀ جمهوري اسلامي از «طرح جمهوري» براي تثبيت «حکومت اسلامي» را محکوم مي کنم، سوء استفادۀ آنهائي را نيز که از فدراليسم براي تبليغ حکومت قومي و تجزيه طلبي سود مي برند، مضموم و محکوم مي دانم.
اما وضعيت کنوني مرا به اين انديشه رهنمون شده که اگر نيروهائي نظير حزب دموکرات کردستان و کومله به روشني تمام بر عليه «حکومت قومي» و «تجزيه طلبي» (نظير برنامۀ احزابي همچون «پژاک») موضع نگيرند و آنها نيز بخواهند با تحريف مفهوم فدراليسم و به بهانۀ آن همکاري خود با تشکيلات موسوم به «کنگره ايران فدرال» ادامه دهند (کنگره اي که بين فدراليسم با حکومت قومي و تجزيه طلبي خط فاصلي نمي گذارد)، آنگاه لازم است که جنبش سراسري ايران با حذف طرح فدراليسم، از آنان جدائي بگيرد، چرا که اينگونه تشکيلات پسله کار با چنين مواضع و حرکاتي نه تنها موجوديت ايران را به خطر مي اندازند بلکه، همانطور که در دو هفته پيش نيز توضيح دادم (3)، در تحليل نهائي، يک جريان واپس روندهيۀ قوم گرا را در مقابل جنبش مترقي سياسي و مدني ايران علم مي کنند که خطري برابر با حضور جريان اسلاميست ها در انقلاب 57 دارد.
سردمداران تجزيه طلبان ادعا مي کنند که آنها بوده اند که از ابتدا «طرح فدراليسم» را مطرح کرده اند. من فکر مي کنم که اهميت قضيه در اين نيست که چه کسي مطرح کنندۀ اين طرح است. (4) اما اين تجزيه طلبان که حالا قباي فدراليسم را به تن کرده اند نمي گويند که در چه سالي و با چه نامي و در چه تشکيلاتي اين طرح را ارائه داده اند. من، در درون جنبش سياسي ايران، اين افراد را که در اينترنت اينگونه ادعا ها را مطرح مي کنند به خاطر نمي آورم و نمي شناسم و نکتۀ قطعي آن است که سر و کلۀ آنها نخستين بار در نشست پاريس پيدا شد و بعنوان آمدگان از سوئد مطرح شد و، بنظرم مي رسد که در آنجا هم آنها با مأموريتي مشخص آمده بودند تا باعث از هم پاشيدن نشست پاريس بر سر مسأله تماميت ارضي شوند.
به هر حال، تک تک اين افراد اهميت خاصي ندارند اما رهبري احزاب دموکرات کردستان و کومله واجد اهميت ند و ضروري است که مواضع خود را در مورد «تجزيه طلبي» و «حکومت قومي» آشکار کنند، وگرنه پيش بيني مي کنم که جنبش سراسري مجبور خواهد شد که کل طرح فدراليسم را کنار بگذارد. در صورت وقوع چنين حادثه اي، مسؤليت آن نه بر عهدۀ تجزيه طلبان که با آنهائي است که نشسته در مسند رهبري احزاب کردستان با سکوت و شرکت در تشکلاتي همچون «کنگرۀ ايران فدرال» اجازه مي دهند که اينان، به نام فدراليسم، اهداف تجزيه طلبانۀ خود را تبليغ کنند.
کساني که دوست دارند در کردستان ايران کشوري بنام کردستان بوجود آيد بايد بدانند اين کار مشکل تر از آن است که طي رفراندومي بخواهند کل ايران را «کشور کردستان» بخوانند. اين دومي مسلماً سهل الوصول تر است! هرچند که اگر کسي پيشنهاد کند که نام ايران را فارسستان يا پارس يا پرسيا هم بگذارند، من يکي به اين پيشنهاد رأي منفي مي دهم. از نظر من نام ايران اصلاً به معني آريائي و غيره نيست و از نظر نژادي خنثي است ولي اگر کسي چنين برداشتي دارد، مشکلي با عوض کردن نام کشورمان در هر رفراندومي ندارم. مثلاً، دوستي مي گفت که «ايالات متحده گل و بلبل» کلاً خنثي است و نامي نژادي نيست و خيلي هم با طروات است!
آخر تا کي بايد به اينگونه بحث هاي کودکانه که «من دوست دارم کشوري بنام کردستان در دنيا وجود داشته باشد» ادامه داد؟ مگر کشوري بنام «آسور» در دنيا هست؟ اما آسوري ها راحت زندگي مي کنند هر چند در تاريخ زماني بزرگترين امپراطوري بنام آشور بوده است. کشوري بنام فارس يا پارس هم ديگر در دنيا وجود ندارد و براي من اصلاً فارس هم اينکه کشوري به اين نام وجود ندارد موضوع با اهميت نيست. اين بحث ها فقط وقت و جان و مال مردم را تلف مي کنند.
مسئله و مشکل مردم کردستان هم اين حرف هاي کودکانه نيست. اين حرف ها به يک عده آدمي تعلق دارد که اگر کردستان عراق هم مستقل شود حاضر نيستند در آن زندگي کنند و بي شک اروپا و آمريکا را ترجيح خواهند داد. اين ادعاها ناشي از تب است، همانطور که زماني تب کمونيسم همه را گرفته بود، ولي وقتي اين تبمداران از ايران فرار کردند هيچ کدام به کشورهاي کمونيستي، مثل ويتنام و شوروي و کره و چين، نرفتند؛ بلکه به آمريکا و اروپا آمدند. دليلش هم واضح است: دموکراسي و امکانات مدرن در غرب بيشتر است!
ولي آنها که نتوانستند از ايران بگريزند به آتش همان تب مدينۀ فاضلۀ کمونيستي سوختند. اين يکي تب نيز چنين خواهد کرد. اينها با زندگي مردم بازي مي کنند و تصورشان آن است که مشغول خدمت به مردم اند. «کنگرۀ ايران فدرال» يک حرکت ارتجاعي نظير «طرح ولايت فقيه» است و بايد کوشيد تا پيش از خطرآفريني واقعي منحل شود. (5)
من البته همين حرف را دربارۀ آريائي پرستان فارس هم مي زنم حتي اگر آن نژادپرستان مرا تکفير کنند. پاسخ به حکومت اسلامي، يعني حکومتي که مشروعيت خود را در 1400 سال پيش مي جويد، بازگشت به دو هزار سال پيش ـ آن هم نه در جستجوي گوهر انساني فرهنگي بزرگ، که براي يافتن مدلي سياسي بر اساس برتري خواهي هاي قومي و سلطه طلبانه ـ نيست. هيچ ملتي نمي تواند و نبايد ارزش هاي بزرگ فرهنگي و انساني مردان و زنان بزرگ تاريخ خود را فراموش کند و همواره بايد براي تأکيد بر هويت متمدن خود به آنان رجوع نمايد.

اما تفاخر نژادي و قومي، و من آنم که رستم جوانمرد بود دامچاله اي است که آبي تلخ در آن گرد آمده. يک دوره روشنفکران ما گرفتار تخيلات مدينه فاضله کمونيستي شدند و نسلي را تباه کردند، حق نيست که اين بار با «مدينۀ فاضلۀ قومي» نسل ديگري را تباه کنيم. بجاي الهام گرفتن از انديشه هاي تابناک گذشتگان انديشمند و واقع بين همه اقوام روي زمين و، در عين حال، آموختن از پيشرفت هاي علمي قرن بيست و يکم، بيراهه است که وقت جوانان مان را با اين حرف هاي بيهوده تلف کنيم و عاقبت پا در همان راهي بگذاريم که سال ها است اسلام گرايان در آن رفته و زندگي نسلي را بر باد داده اند.
حزب دموکرات کردستان و کنگره ايران فدرال و همۀ احزاب قومي، آشکارا نژادپرستي را رشد مي دهند و راهشان در زمان قاضي محمد هم غلط بود و اکنون نيز به بيراهه مي روند. حزب سياسي بر مبناي قوميت و يا مذهب عاقبت به فاشيسم ميرسد؛ چه طرفداران اين احزاب در راه آرمان هاي خود فداکاري کنند چه نکنند؛ و چه قاضي محمد آزاديخواه و فرزند صادق مردم ايران در گذشته بوده باشد و چه ديگراني امروز نظير چهرگاني در آذربايجان که عامل همسايه شمالي علي اوف هستند! راه آيندۀ ايران از اين سو نيست. اين راه نابود کنندۀ مردم کردستان و بقيۀ مردم ايران اشت و تنفر قومي را توسعه مي دهد.
بحث درست شکلي روشن دارد: احزاب و سازمان هاي سياسي بايد بر مبناي پلاتفرم سياسي پديد آيند و نه بر مبناي قوميت يا مذهب. لذا خواست نيروهاي مترقي چيزي کمتر از انحلال آن دسته از تشکلات سياسي که بر مبناي قوميت و مذهب ساخته مي شوند نمي تواند باشد.
قوم گرايان نژادپرست آزادند که نظرات خود را داشته باشند، همانطور که در آمريکا «کوکلاکس کلان» ها آزادند، تا زماني که نظراتشان و اجتماعاتشان صلح آميز است، وجود داشته باشند و همچنان اصرار بورزند که زمين صاف است. اما نيروهاي مترقي نبايد وقت خود را براي اثبات مجدد اينکه زمين گرد است تلف کنند. معناي آزادي آن است که هر کس هر حرف بي اهميتي را مي تواند بزند، ولي نمي تواند ديگران را وادار کند که وقتشان را با همان حرف هاي بي اهميت تلف کنند و هرگونه اتحاد عمل و همکاري با چنين نيروهائي هم هيچ سودي براي جنبش سراسري سياسي و مدني ايران ندارد.

تنها لازم است مردم از تبار گروه هاي اتنيکي مختلف کرد، آذري، عرب و بلوچ (6) را آگاه کرد که فريب احزاب سياسي قومي را نخورند، همانگونه که بايد به سفيد پوستان در آمريکا گفت فريب کوکلاکس کلان ها را نخورند و به سياه پوستان بايد هشدار داد فريب جرياناتي نظير «لوئيس فرخوان» (7) را نخورند که برنامه نژادپرستانه خود را در پشت مبارزه با تبعيض عليه سياهان مخفي ميکنند.

ما در دوران فترت بين قاجاريه و پهلوي نيستيم و خطر تجزيه هم چندان جدي نيست و، بنظر من، اگر سياست بين المللي به مدد تجزيه طلبان نيايد بحث هاي بيمعني آنها، چه در ميان مردم ايران، چه در کردستان، و چه نقاط ديگر، به جائي نمي رسد.

به اميد جمهوری آينده نگر فدرال، دموکراتيک، و سکولار در ايران،

سام قندچي، ناشر و سردبير
ايرانسکوپ
http://www.iranscope.com/
20 آبان 1387
November 10, 2008
پانويس:1. https://s.p9.hostingprod.com/@www.ghandchi.com/ssl/535-FederalismeOstani.htm
2. https://s.p9.hostingprod.com/@www.ghandchi.com/ssl/435-JebheMelli.htm 3. https://s.p9.hostingprod.com/@www.ghandchi.com/ssl/541-Separatists.htm 4. من خود طرح فدراليسم را در سال 1360 طرح کردم.5. در مقاله زير همين نکته را توضيح داده ام و عده اي از نژادپرستان کرد از بابت آن ناراحت شده اند:http://kurdeayandehnegar.blogspot.com/2007/06/blog-post.html
6. https://s.p9.hostingprod.com/@www.ghandchi.com/ssl/495-HaleMasalehMeli.htm 7. لوئيس فرخوان راسيست سيده پوست در آمريکا http://en.wikipedia.org/wiki/Louis_Farrakhan مطالب ديگر:نوشداروي کردستان بزرگhttp://kurdeayandehnegar.blogspot.com/2007/06/blog-post_22.html کتاب کردها و شکل گيري دولت مرکزي در ايرانhttps://s.p9.hostingprod.com/@www.ghandchi.com/ssl/700-KurdsIran.htm Kurds & Central Government in Iran Bookhttp://kurdeayandehnegar.blogspot.com/

--------------------------------------------------------
مقالات تئوريک
https://s.p9.hostingprod.com/@www.ghandchi.com/ssl/

فهرست مقالات
https://s.p9.hostingprod.com/@www.ghandchi.com/ssl/SelectedArticles.html

Monday, October 27, 2008

چرا تجزيه طلبي را محکوم بايد کرد

تجزيه طلبي و تجاوز طلبي(1) موضوعاتي سياسي اند و، در نتيجه، با «جرم» هائی نظير قتل و دزدي متفاوت اند و جرم شمردن اين مطالبات تنها بر پيچيدگی های اين موضوع می افزايد.

برای روشن شدن اين مطلب بد نيست لحظه ای به تاريخ استقلال آمريکا بنگريم. هنگامی که 56 نفر از رهبران سياسی جامعهء آمريکا، که مستعمرهء بريتانيا محسوب می شد، بيانيۀ استقلال آمريکا را امضاء کردند، دولت انگلستان آنها را به خيانت ـ که «جرم» بزرگی محسوب می شد ـ متهم کرد. و اگر انقلاب آمريکا شکست خورده بود مجازات «خيانت» آنها چنين می بود: وارد کردن حداکثر زجر از طريق استفاده از چوبه دار و، بعد قبل از مردن، پاره کردن طناب و سپس درآوردن روده هاي آنان.

اما تاريخ آمريکا، هم در آن زمان و هم امروز، به آن 56 نفر بعنوان قهرمانان اين کشور نگاه مي کند. و اين نکته نشانهء آن است که بين «عمل سياسی» و «جرم» تفاوتی ماهوی دارد و اگرچه ممکن است در جائی از تاريخ کسی را بخاطر عمل سياسی اش محکوم به مجازاتی مشابه مجازات جرائم کنند اما ممکن است زمانی فرا رسد که آن «عمل سياسی» کاری قهرمانانه محسوب شود؛ حال آنکه جرم هائی همچون قتل يا دزدي هميشه و همه جا جرم اند و ماهيتشان قابل تغيير نيست. يعنی، «جرم سياسي» تنها در يک برههء معين از تاريخ بشر و به لحاظ شکل گيری «دولت هاي ملي» نام «خيانت» بخود می گيرد.

در عين حال، باز همين نمونۀ آمريکا نشان می دهد که برای تجزيه طلبی نيازی به توسل به بحث های قوميتی و نژادی و زیانی و غيره نيست. مثلاً، می توان پرسيد که آيا آمريکائي ها با انگليس ها تفاوت اتنيکي داشتند؟ جواب منفی است. درست است که آمريکا مستعمره بود ولي هم آمريکا و هم کانادا ادامهء انگليس محسوب می شدند و اين خود اروپائيان بودند که به آمريکا آمده و در آنجا سکنی گزيده بودند. آمريکا نظير هندوستان نبود که يک اقليت اروپائي، کشوري با قوميتی ديگر را تحت سلطه خود داشته باشد. در نتيجه، در جدائي آمريکا از انگلستان، اصلاً موضوع اختلاف اتنيکي مطرح نبود.

همچنين می توان پرسيد که آيا فاصلهء جغرافيائی بين انگليس و آمريکا ميل به تجزيه را ايجاد کرده بود؟ پاسخ اين پرسش نيز منفی است چرا که می دانيم کانادا، که هم از نظر ترکيب جمعيتي مثل آمريکا بود و هم از نظر جغرافيائي در قاره اي ديگر قرار داشت، اين راه را نرفت.

پس دليل تجزيه طلبی اروپائی های ساکن آمريکا چه بود؟ جفرسون در خود بيانيۀ استقلال توضيح مي دهد که چگونه موضوع مرکزي ناعادلانه بودن پرداخت ماليات بدون داشتن نمايندگي در قدرت(2) بارها با دولت مرکزي در انگلستان طرح شده بود و چون به نتيجه ای نرسيد، بالاخره به اين تصميم رسيدند که بايد جدا شوند. جالب است که امضاء کنندگان بيانيه هم يک عده انقلابي حرفه اي نبودند و اکثراً هم افرادي ثروتمند و با ريشه و اصل و نسب انگليسي بودند(3).

در واقع، تجزيه طلبي زماني در آمريکا مطرح شد که پيشروان «جامعۀ نو» به اين نتيجه رسيدند که برنامه اي به مراتب مترقي تر از انگليس دارند و هيچ اميدي هم به تغيير و تحول اساسي در خود انگليس وجود ندارد. پس به مبارزهء خود ادامه دادند و پيش از پيروزی، طبعاً از جانب بريتانيا به «خيانت» متهم شدند. با شروع روند تجزيه، از يکسو انقلابيون آمريکا با دشمن انگليس يعني فرانسه متحد شدند و، از سوی ديگر، مردم بريتانيا در پشت سر دولت خود و عليه انقلابيون آمريکا متحد گشتند و، کار بجائی کشيد که حتي کساني که در پارلمان بريتانيا دوست آمريکائي ها شناخته می شدند، در مظان اتهامات گوناگون ـ تا حد خيانت ـ قرار گرفتند و اين روحيهء ضد آمريکائی تا سال ها پس از پيروزي انقلاب آمريکا و برقراری روابط بين اين کشور و بريتانيا، وجود داشت.

تجزيه طلبي در آمريکا کاری آگاهانه بود و امثال جفرسون و واشنگتن طرحي بسيار پيشرفته را در نظر داشتند که در آن زمان، انگليس قادر به تحقق آن نبود. تاريخ هم نشان داده است که سياست استعماری بريتانيا حتي قرن ها بعد نيز در اساس تغيير چنداني نکرد، هر چند که نوع روابط آن با «مستعمرات» و، سپس، «کشورهاي مشترک المنافع»، تا به امروز تعديلات مختلف يافته است.

می خواهم نتيجه بگيرم که تجزيه طلبی، در يک مقياس تاريخی، در صورتی درست و مهم است که بخش تجزيه شونده از بخش اصلی دارای آينده نگری و برنامه های مترقی تری باشد و الا نتيجه ای جز وخيم تر کردن زندگی مردم نقاط تجزيه شده با خود نخواهد داشت. من اين را يک قاعدهء اساسی در بحث های مربوط به تجزيه طلبی می دانم.بنظر من، تجزيه طلبي، بخودي خود، نشانگر وجود يک نيروي پيشروتر نيست. مثلاً، بسياري از نيروهاي خانخاني طلب در سراسر تاريخ دنياي مدرن با خواست تجزيهء دولت هاي ملي پيش آمده و به نتايج هولناکی رسيده اند.

***
حال اجازه دهيد همين قاعده را در مورد کشور خودمان و ادعاهای گوناگون تجزيه طلبانه ای که مطرح است بکار بريم. بنظر من، خواست های نيروهای تجزيه طلب ـ فعلاً ـ «ايرانی» از خواست های جنبش سراسري مدني و سياسي ايران عقب تر اند و، در نتيجه، در تجزيه طلبی شان بوی ترقي خواهي برای مردم به مشام نمی رسد(4).

اما خواست های جنبش سراسري مدني و سياسي ايران چيستند و چرا تجزيه طلبان از آن عقب افتاده اند؟ بنظر من، جنبش ايران مدت هاست که به سکولاريسمی تحول يابنده و گسترنده رسيده است که از عهد انقلاب مشروطه تا کنون، به بيان ها و اشکال مختلف، خواستار جدائي قوميت و مذهب و ايدئولوژی از ساختار سازمان هاي مدني و سياسي شده است.

اين در وضعيتی است که، از همان تاريخ تا کنون، تجزيه طلبان ما، بجاي ايجاد تشکلاتي که به قوم و مذهب معيني متعلق نباشند، همواره قوم گرائي را تشويق کرده اند. مثلاً، در کردستان، «اسماعيل آقا سيميتکو» يک مستبد قوم گرا بود و هيچ برنامه مدرنی، حتي در حد مدرنيسم رضا شاهی، در ديدگاه هاي خود نداشت و ايل «شکاک»، برهبري او، با قتل عام آسوريان و ارامنه در خوي و سلماس منتهاي قساوت را اعمال کرد. اما می دانيم که حرکت او در نزد جريانات تجزيه طلب به يک نماد مبارزاتی تبديل شده است و برخي از تجزيه طلبان افسوس مي خورند، که چرا اسماعيل آقا نتوانست در درگيری هايش با رضا شاه او را به قتل رساند. اما مسلم است که، اگر چنين می شد، يک رژيم استبدادي و نژادپرست ماقبل مشروطه با قوميت کردي و متشکل از نيروهائي که در زمان مشروطيت هم ضد مشروطه خواهان عمل کرده بودند در نواحي کردستان ايجاد می شد. کسروي دربارۀ پرچم باصطلاح «آزادي کردستان» سيميتکو مينويسد:

«اکنون سيميتکو آماده باش گرديده و بيرق افراشته "آزادي کردستان" مي خواهد. چه کار مي کند؟ آيا کنفرانس داده کردان را براي زندگاني آزاد و سر رشته داري آماده مي سازد؟ ... آيا قانون اساسي براي کردستان مي نويسد؟ ... آيا به برداشتن پراکندگي هائی که در ميان کردان است مي کوشد؟... نه! "آزادي کردستان" که با اينها نيست. پس چه کار مي کند؟... ديه ها را تاراج مي کند، کشت ها را لگدمال مي گرداند، بمردم تاراج ديده و بينواي لکستان پيام فرستاده پول مي خواهد ... اينست معني "آزادي کردستان"؛ همين است نتيجه اي که سياستگران اروپا مي خواستند...» [احمد کسروي، تاريخ هجده ساله آذربايجان، ص 831]

توجه کنيم که همين بازگشت به ماقبل مشروطيت اکنون جزو نويد های تجزيه طلبان کنوني حزب پژاک براي مردم ايران است؛ و همه قساوت هائي که جمهوري اسلامي در برابر آنها از خود نشان می دهد، نمی تواند اين برنامه هاي ارتجاعي را ذره اي به بيانيهء جفرسون براي جدائي نزديک کند. و در عين حال، همانگونه که سيميتکو در دوران هاي مختلف توسط جناح هاي گوناگون دولت انگلستان حمايت مي شد تا چاه هاي نفت موصل را برايشان حفاظت کند، امروز نيز اين ها آلت دست نيروهاي بيگانهء ديگرند و، نظير سيميتکو، به جنبش دموکراسي خواهي ايران لطمه مي زنند ـ بجاي آنکه به آن ياري رسانند.

در پيام آنها نه تنها نويد جامعۀ بهتري وجود ندارد بلکه، با سوء استفاده از احساسات پاک کرد هاي آزاديخواه، برنامه شان را بر مدار بازگشت به قرون وسطاي يک جامعۀ قومي و مذهبي تنظيم کرده اند و بس.

حزب دموکرات کردستان و حزب کومله نيز که سال هاست اشتباه خود در ايجاد حزب بر مبناي قوميت را تصحيح نکرده اند، با عدم اتخاذ موضع روشن بر سر تجزيه طلبي، در ميان جوانان کرد به همان گمراهۀ حزب پژاک دامن مي زنند، چرا که وحشت دارند حمايت کساني را که با احساسات تجزيه طلبانه به صفوف آنها پيوسته اند از دست بدهند.

عده اي نيز تحت لواي دفاع از فدراليسم به اين جريانات تجزيه طلب کمک مي کنند. آنها از يکسو مي نويسند که تجزيه طلب نيستند و، از سوي ديگر، از بحرين و افغانستان به عنوان مناطقي برآمده از اجرای طرح های موفقی در جدائي از ايران ياد مي کنند. اين پسله کاران، اقلاً صداقت تجزيه طلبان پژاک را هم ندارند و موضع واقعي خود را اعلام نمی کنند و با شرکت در نشست هائي مانند نشست پاريس، باعث شکست آنها می شوند، چرا که آنها در ظاهر چيزی می گويند و چون به خلوت می روند آن کار ديگر می کنند و به تجزيه طلبي دامن ميزنند.

اين جريانات حتی نسبت به جريانات پس از جنگ دوم نيز عقب افتاده اند؛ چرا که، مثلاً، در دوران قاضي محمد و پيشه وري بهانهء تجزيه طلبی پيوستن به اردوگاه کمونيسم بود که با وعده های دروغين و فريبندۀ خود در ميان روشنفکران جهان جذابيتی داشت. جذابيتی که سالهاست ماهيت دگرگون آن بر همه آشکار و پروندۀ آن کلاً بسته شده است. اما حرکات تجزيه طلبانه کنونی ديگر از سر مفتون شدن به «آيندهء درخشان کمونيستی» هم نيست و راه شکست خورده اي بشمار می رود که جز لطمه زدن به جنبش عمومي دموکراسي خواهي سکولار ايران نتيجۀ ديگري نخواهد داشت.

پنهان کردن مطامع تجزيه طلبانهء عقب افتاده در پشت ظاهر طرفداری از فدراليسم کار بسيار خطرناک و خسران باری است که روزگاری قاضي محمد و محمد جعفر پيشه وري هم با مطرح کردن اصطلاحاتي نظير «خودمختاري» انجام دادند، حال آنکه هدف آنان نيز تجزيه طلبی بود. من اين مردان را عوامل شوروي ندانسته و آنها را جزو نيروهاي مردمي ايران می دانم که دچار اشتباه سياسي شده و جان خود را نيز در توافق هاي نيروهاي بيگانه از دست دادند. اما اين نکته دليل آن نمی شود که آنها را تجزيه طلب گمراه ندانم. فقط کافي است فکر کنيم که چگونه ممکن است در يکی از استان های يک کشور پادشاهي يک حاکميت جمهوري بوجود آيد. و آيا همين يک نمونه برای تجزيه طلب خواندن آنها کافی نيست؟

امروز نيز حزب دموکرات از اصطلاحاتي همچون خودمختاري استفاده نموده و حتي، با آگاهی تمام، فدراليسم را به خود مختاري معني مي کند. حال آنکه فدراليسم مورد مطالبهء آن چيزي نيست جز تجزيه طلبي که در پشت اصطلاح فدراليسم پنهان شده است.

فدراليسم يک شيوۀ ادارۀ کشور است و با طرح های قومي نسبتی ندارد و نبايد گذاشت که از آن بصورت پوششي براي مقاصد تجزيه طلبان استفاده شده و جنبش دموکراسي خواهي را از اين طرح درست منزجر کند(5) .

نمونهء تجزيه طلبی در بلوچستان از اين هم وحشتناک تر است. کار گروه «ريگي» به آنجا کشيده که گردن زدن مخالفين را بعنوان عملی دموکراتيک معني ميکند. آيا اين چيزی جز عقب رفتن حتي از دوران پيش از مشروطيت نيست؟ آن هم در زمانی که جنبش سياسي و مدني ايران در پي دموکراسي قرن بيست و يکمی است. در ارتجاعی بودن، اين جريانات صد ها برابر از جنبش خميني خطرناک ترند و ـ درست مثل او ـ می کوشند تا با سوء استفاده از خواست هاي اتنيکي بخش هاي مختلف مردم ايران، براي اهدافي قرون وسطائي لشکر گيری کنند.

اگر حزب دموکرات و کومله احزاب مدرن بودند می بايستي در آموزش هاي تشکيلاتي خود پلاتفرم سياسي را مرکز توجه قرار دهند و نه مواضع قومي را. و اگرچه، بخاطر سابقۀ روند شکل گيري تشکيلاتي شان، نواحي معيني از ايران عرصه فعاليت آنها شده است حق اين بوده است که اکنون از حالت حزب اتنيکي در آيند و حتي در همان مناطق هم از همۀ پيشينه هاي اتنيکي و مذهبي عضوگيری کنند نه آنکه حتي در خارج کشور هم بصورت يک جريان قومی معين عمل نمايند.

همانگونه که در آغاز اين مقاله نشان دادم، در کار تشکيلات سياسی تکيه بر قوميت و زبان و مذهب نمی تواند هيچگونه ترقي خواهي را در پيش رو نداشته و احزاب اتنيکي آينده اي قرون وسطائي را براي سرزمين هائي که ميخواهند در تحت قدرت خود در آورند، نويد ميدهند .

و، در عين حال، اگر اين تشکيلات ها خود را سازماني مدني براي احقاق حقوق اتنيکي کردها مي شناسند، ديگر حق نيست که خود را يک «حزب سياسي» اعلام کنند؛ چرا که يک «حزب سياسي قومي» هيچ فرقي با يک حزب فاشيست ندارد. حزب مدرن نبايد بر مبناي قوميت يا مذهب تشکيل شود چرا که هر قدر هم پايه گذران آن افراد صادقي باشند، با در گذشت آنها، هيچ يک از احزاب قومي و مذهبي نمی توانند حامل مدرنيسم و دموکراسي باشند(6).

اين حرف ها دشمني با مردم کردستان نيست. اين ها پيشگيري از رويداد مشابهي است که 30 سال پيش از طريق تشکيلاتهاي سياسي مذهبي شکل گرفت و مردم ايران را گرفتار رژيم قرون وسطائي خميني کرد. ما نبايد دوباره همان اشتباه را، اين بار به شکل قومي اش، تجديد کنيم. در اين مورد روشنفکران کرد و آذري و بلوچ و عرب ايران وطيفۀ دو چنداني دارند تا اجازه ندهند که احساسات بحق بخش هائی از مردم ايران براي ايجاد حرکت هاي فاشيستي قومي مورد سوء استفاده قرار گيرد. اين البته که کار سختی است. همانگونه که در زمان خيزش خميني هم مخالفت با آن جريان سخت بود و محبوبيت نمي آورد. ولی اکنون آن تجربه نشان داده است که مخالفت در آن هنگامه کاري درست بود و اگر اکثريت روشنفکران ما چنان کرده بودند شايد در سراسر اين سي ساله افسوس نمي خوردند که چرا چنان اشتباهي را سي سال پيش مرتکب شدند و نتوانستند جريان مدرن را از جريان قرون وسطائي تميز دهند.

در عين حال، عده اي در جنبش سياسي ايران هستند که مي گويند آماده اند تا در برابر جريان تجزيه طلبي و تجاوز طلبي در کنار جمهوري اسلامي قرار بگيرند. بنظر من، اگرچه شنيدن اين سخن براي آزاديخواهان ايران بسيار ناگوار است اما، اگر از ديدگاه جامعه شناسی به ماجرا بنگريم، چاره ای نخواهيم داشت که بپذيريم چنين اتفاقی خود محصول تجزيه طلبي آنهائی است که ايران را پاره پاره می خواهند و موجب می شوند که نه تنها اين گويندگان که اکثريتی از مردم ايران با رژيم سمت گيري کنند. و آنگاه، بازندۀ اصلی جنبش دموکرسي خواهي سکولار ايران خواهد بود.

مناطق مختلف ايران يک سلسله جمهوري مستقل نيستند که بتوان از طريق جدا کردن و تجزيه شان در آنها تحول مدرن و دموکراتيک را سامان داد. هم اکنون کل ايران، با همۀ رنگارنگی هايش، در روند تحول بسوی دموکراسي و سکولاريسم در حرکت است و جريانات تجزيه طلب قومي در مقابل اين حرکت مدرن بيراهه اي بيش بشمار نمی آيند که نتيجۀ کارشان چيزی جز سنگ اندازی در راه اين راهيمائی اميدوار کننده نيست.

دز اين ميان، برخي فکر مي کنند که شرايط ايران نظير اتحاد شوروي است که با فروپاشی آن جمهوري هاي بلوک شرق از مدار شوروي خارج شده و هم خود بسوی آزادی و دموکراسی حرکت می کنند و هم موجب تقويت جنبش دموکراسي خواهي در داخل روسيه خواهند شد. اين هم يکي ديگر از توهماتي است که به جنبش سياسي و مدني درون ايران بيشتر لطمه می زند تا کمکي باشد(7).
اگر کشور ما اکنون در معرض و آستانهء فروپاشی قرار گرفته، علت را بايد در وجود يک حکومت استبدادی مذهبي يافت که تر و خشک را با هم مي سوزاند و همهء مذاهب و قوميت ها را سرکوب می کند. همين وحدت در سرکوب ايجاب می کند که همهء قوميت ها و مذاهب ايران نيز بر وحدت عمل خود برای تحقق سکولاريسم در ايران بيافزايند(8) نه اينکه آن را دليلی برای تجزيه ای بيابند که حاصلی جز سياه روزی مردم ما نخواهد داشت.

کتاب کردها و دولت مرکزی Kurds and Iranian Central Government

Monday, March 28, 2022

آینده نگر Futurist

Thursday, January 06, 2022

Wednesday, December 30, 2020

Monday, June 24, 2019

سایت آینده نگر سام قندچی

Thursday, October 25, 2012

فهرست مطالب وبلاگ کردستان سام قندچي تا تاريخ 25 ماه اکتبر 2012

A Note about the Controversial Kurdistan Autonomy Plan

يادداشتی درباره طرح بحث انگيز خودمختاری کردستان

چرا تجزيه طلبی را محکوم بايد کرد -ويرايش دوم

Sunday, September 27, 2009

کنفدراسيونيسم نسخه جنگ داخلی برای ايران

Friday, August 14, 2009

Ethnic Federalism a Reactionary Plan for Iran's Future- Second Version http://www.ghandchi.com/555-FederalismeGhomiEng.htm Persian Version متن فارسی

Sunday, May 10, 2009

فدراليسم قومي طرحي ارتجاعي براي آينده ايران-ويرايش دوم

«کنگره مليتهای ايران فدرال» فرونتِ «حزب دموکرات کردستان»

Sunday, December 07, 2008

فدراليسم درس 21 آذر است-ويرايش دوم

Sunday, November 09, 2008

مدينه فاضله قومي-ويرايش دوم

Monday, October 27, 2008

چرا تجزيه طلبي را محکوم بايد کرد

ایرانسکوپ

About Me

Blog Archive

Followers

Facebook Badge

کتاب کردها و دولت مرکزی Kurds and Iranian Central Government

Monday, March 28, 2022

Thursday, January 06, 2022

Wednesday, December 30, 2020

Monday, June 24, 2019

Thursday, October 25, 2012

Sunday, September 27, 2009

Friday, August 14, 2009

Sunday, May 10, 2009

Sunday, December 07, 2008

Sunday, November 09, 2008

Monday, October 27, 2008

**ایرانسکوپ**

Subscribe To

About Me

Blog Archive

Followers

Facebook Badge

ایرانسکوپ